Kirkjuritið - 01.01.1952, Síða 68

66
KIRKJURITIÐ
komulag og verið hefir. Annað hvort verða íslenzkir söfn-
uðir að sætta sig við það, að prestar þeirra reyni að
kenna kristindóm eftir því sem þeir hafa framast vit og
lærdóm til, eða banna verður héðan í frá alla viðleitni til
trúarlegrar hugsunar, nema eftir margra alda gömlum
reglugerðum. Ef það yrði gert, mundi verða heillaráð
að fá Hallesby hingað til að greina hafra frá sauðum og
hreinsa musterið.
Mundi íslenzk þjóð óska eftir því? Hér gildir sú regla,
að lögin eru til mannsins vegna, en ekki maðurinn vegna
laganna. Um þetta verður löggjafinn og framkvæmdar-
valdið að hugsa, áður en hafizt er handa um aðgerðir.
Reynist svo, að þjóðin hafi líkar skoðanir í þessum efn-
um og prestamir, væri þá ekki eðlilegast að fara þá leið
að breyta stjómarskrárákvæðinu, sem orðið hefir tilefni
til þessarar lærðu ritgerðar? Væri nokkuð óviðkunnan-
legt við það til dæmis, að Islendingar kenndu kirkju sína
fremur við sjálfan höfund hennar en Lúther, og létu sér
nægja að segja í stjómarskránni, að íslenzka þjóðkirkjan
skuli vera kristin kirkja?
Eg geri þetta að tillögu minni næst þegar stjómarskrá-
in verður athuguð. Mér sýnist óhætt fyrir rikið að hafa
um þessi mál líka framkvæmd og verið hefir undanfarna
áratugi og held ekki, að löggjafinn muni hafa haft neitt
annað í huga, þó að hann sæi ekki ástæðu til að breyta
þessu ákvæði 1944.
En sé ekki unnt að túlka ákvæðið öðm vísi en dr. Einar
Arnórsson hefir gert, þá liggur í augum uppi, að á að
breyta því. Þess vegna er eg Einari Arnórssyni þakklátur
fyrir þessa ritgerð.
Hún knýr íslenzku þjóðkirkjuna til að gera sér grein
fyrir því, á hvaða réttarfarsgrundvelli hún vill standa.
Benjamín Kristjánsson.