Kirkjuritið - 01.06.1955, Qupperneq 26

264
KIRKJURITIÐ
virðast mjög fúsir til að leggja fram bæði fé og starf. Á hverj-
um degi fer fram einhver safnaðarstarfsemi hjá einhverjum
flokknum, í húsakynnum safnaðarins, og oft fram á nætur. Og
stundum starfa tveir eða fleiri flokkar samtímis. En húsa-
kynnin eru góð og aðlaðandi, og m. a. auðvelt að fá sér kaffi-
sopa í eldhúsi kirkjunnar, þegar lengi hefir verið unnið og lúi
sækir. — Mæður kornungra barna eiga sitt sérstaka herbergi í
kirkjunum. Herbergið er einangrað, svo að grátur barnanna
heyrist ekki, en mæðurnar sjá allt það, sem fram fer í kirkj-
unni, og heyra söng og ræðu í gegnum hátalara, m. ö. o. njóta
alls, sem þar gerist.
Þannig mætti margt nefna, sem sýnir glöggt safnaðarstarfið
þar vestra, — þar sem engu virðist gleymt. En kannske er
þetta eitthvert sérstæðasta og skemmtilegasta dæmið. Þetta er
kristið samfélag, sagði erindrekinn.
Mjög mikil áherzla er lögð á leshringastarfsemi og að sjálf-
sögðu hvers konar æskulýðsstörf, til þess að ala æskuna upp
til kristilegrar þjónustu.
Öll safnaðarstörf, sem krefjast fjár, og þau eru mörg, eru
kostuð eingöngu af safnaðarfólkinu sjálfu. Um opinbera styrki
til kirkjulegra starfa er ekki að ræða þar sem fríkirkja er
starfrækt. — En hvernig fer þá fólkið að halda þessu á floti
fjárhagslega, kynni kannske einhver að spyrja.
Eftir því sem erindrekinn sagði, gengur það allt vel. Fæstir
horfa þar í fjármuni til kirkju sinnar. Sannkristinn maður lít-
ur svo á, að Guð hafi gefið honum allt. Það kemur því eins og
af sjálfu sér, að hann gefi af fúsum vilja til kirkju sinnar, —•
til guðsríkis, eins og erindrekinn orðaði það, venjulega ákveðinn
hundraðshluta af árstekjunum. Og greiðsla daglegra þarfa geng-
ur jafnvel fyrir því. Svo að segja á hverri blaðsíðu í Nýja testa-
mentinu, sagði erindrekinn, höfum við sönnun fyrir því, að
við getum engu síður staðið í skilum með daglegar greiðslur
okkar.
Peningum til kirkjustarfsins er jafnan safnað í kirkjunum
við hverja guðsþjónustu, eftir ræðu prestsins, og var það gert
í ýmsum kirkjum, þar sem ég hlýddi á messu.
Ég þekki ríkiskirkjufólk, sem skoðar þessar f jársafnanir sem
betlistarfsemi, og lítur þær því hornauga. En safnaðarfólkinu
er þetta bæði ljúf og eðlileg skylda. Það er fórn þess í þágu