Kirkjuritið - 01.08.1955, Blaðsíða 9

SPURNIN GIN
295
við segjum þó, að við lifum í kristnu þjóðfélagi, misjafn-
lega vel kristnu að vísu, en hverjir eru þessir heiðnu
menn?
Er ég leitast við að svara þessari spurningu, ætla ég
ekki að binda mig við þá skýringu, að þar velti á því,
hvort einhver maður er skírður til kristinnar trúar eða
ekki, heldur vil ég hafa aðgreininguna eins róttæka og ég
get framast hugsað mér hana.
Heiðinn maður er sá, sem ekki aðeins afneitar Guði og
tilveru hans, heldur einnig lifir lífi sínu utan við áhrif
þau, sem kristindómurinn hefir á samfélag það, sem hann
lifir í, svo að hann sé þar hvorki þiggjandi né veitandi,
óháður kristinni trú og kristnum siðum.
Vafalaust eru til þeir menn, sem afneita allri trú, að
minnsta kosti í orði.
Reyndar er ástæða til að ætla, að orð þeirra og jafn-
vel stóryrði séu munnfleipur eitt, því að þegar á reynir,
fer af þeim stórlætið mörgum hverjum.
Hugsanlegt er líka, að til séu menn í kristnu þjóð-
félagi, sem vilja lifa utan við kristnar siðareglur, telja
beinlínis æskilegra að vera þeim óháðir í lífi sínu.
Á ég ekki við þá, sem verða þeir ólánsmenn að brjóta
lög landsins. Þeir eru oft síður en svo verri en hinir, sem
heita góðir borgarar og hafa aðstöðu til að láta að sér
kveða í þjóðfélaginu í ræðu og riti.
En séu til slíkir trúleysingjar og siðleysingjar, sem
nieina það, sem þeir segja og gera, þá er hitt fullvíst, að
þeir vilja njóta sjálfir alls þess góða, sem kristin menning
hefir að bjóða, jafnvel eru sennilega engir kröfuharðari
en þeir.
Það er í samræmi við eðli þeirra og innræti.
Með þessu sanna þeir það, sem þeir vildu afsanna, að
kristin trú á þær æðstu hugsjónir, sem maðurinn getur
hugsað sér að keppa að og lifa í samræmi við. Það vantar
aðeins samræmið í að vilja njóta og hins að vilja sjálfur
framkvæma.