Kirkjuritið - 01.08.1955, Blaðsíða 11

SPURNINGIN
297
Því er alveg sérstaklega beint til boðenda orðsins, að
þeir vakni og veki aðra, veki upp nýjan, betri tíma.
En þann, sem kröfuna gerir, mætti spyrja: Viltu láta
vekja þig? Það er ekki nóg, að þrá það mjög óljóst, tala
um það, deila á aðra. Nei, það þarf viljaorku heils hugar,
ef nokkuð á að gerast.
Og þá gerist líka eitthvað, jafnvel þótt boðberar krist-
innar trúar séu ekki miklir afreksmenn.
Guð á sjálfur óendanlega margar leiðir að hjarta hvers
manns. En þú verður að koma á móti honum.
„Biðjið, og yður mun gefast; leitið, og þér munuð finna;
knýið á, og fyrir yður mun upp lokið verða.“
Það er eins og frumkvæðið þurfi að vera hjá manninum
sjálfum. En vilji hann koma og leita, fær hann mikið
svar við ráðgátu sinni.
Auðvitað þrá allir eitthvað nýtt og betra en þeir hafa
og sumir eru mjög stórhuga í breytingum sínum. En
menn geta orðið broslega litlir í augum annarra, þó að
þeir séu stórir með sjálfum sér, ef þeim dettur í hug,
að hægt sé að taka í annan endann á tilverunni og snúa
henni við.
Breytingarnar eru oftast farsællegastar, þegar þær koma
í hægfara, jafnri þróun.
Það er gott að fara að líkt og bóndinn, sem sat kyrr
heima á jörðinni sinni, þegar ættingjar hans fluttust til
annarrar heimsálfu, og tók að rækta jörð sína og endur-
bæta, svo að eftir nokkur ár hafði hann einnig flutt bú-
ferlum á nýjan og betri stað og var þó kyrr á sama
staðnum.
Þeir eru innra með sjálfum þér, möguleikarnir til að
gera lífið bjartara og betra og gefa því nýjan og fegurri
blæ.
Lestu enn einu sinni gömlu ritningarnar, gömlu sálm-
versin. Lestu bænarversin þín gömlu með huga og þroska
hins fullorðna manns.