Kirkjuritið - 01.08.1955, Blaðsíða 16

302
KIRKJURITIÐ
vera brjóst fyrir þessari voldugu samvinnuhreyfingu og
sameiningartákn undir merki Krists: Allir eiga þeir að
vera eitt, gátu fundarmenn ekki sameinazt að kvöldmál-
tíðarborði Jesú Krists.
Nei, sameining fæst aldrei að minni hyggju um trú-
fræðijátningu í fjölmörgum greinum.
Einingin verður að vera kærleikseining, í einlægri,
barnslegri trú á Jesú Krist sem Guðs son og frelsara
mannanna. Þá fyrst læra mennirnir að skilja hverjir aðra
og skiptar skoðanir þeirra og meta hverjir aðra og elska
hverjir aðra. Á því bjargi á að rísa eining kirkjunnar,
sem hlið heljar skulu aldrei verða yfirsterkari.
Þannig ber að vinna að mœtti kirkjunnar. Hann á að
koma að innan, eins og máttur súrdeigsins, sem sýrir
allt deigið. Og jafnvel starfi fárra er gefið fyrirheit um
undursamlega blessun.
Ýmsir treysta hinu ytra valdi til baráttu og áróðurs
að heimsins hætti. En því fylgir hættan voðalega, að bíða
tjón á sálu sinni. Það er mælt, að páfinn í Róm hafi einu
sinni sýnt helgum manni gersemar og fjársjóði Vatikans-
ins og mælt íbygginn: „Nú getur Pétur eigi framar sagt:
Silfur og gull á ég ekki.“ En þá svaraði hinn óðara: „Nú
getur hann ekki heldur lengur sagt: Statt upp og gakk.“
Aðeins í krafti hins innra valds verður kirkjan að
stríða og sigra.
Kristnir menn eru dreifðir um alla jörð. Sameinaðir
búa þeir yfir því afli, er getur frelsað heiminn. En sá
máttur er í innsta eðli sínu kraftur Krists, kraftur Guðs.
Það er hann, sem unga kynslóðin þarfnast til góðs
uppeldis, og einn getur verndað hana frá því að 'villast
á refilsstigum. Ef hún skírist mætti kirkjunnar, verður
henni borgið. Glæðum þennan kraft hið innra með sjálf-
um oss, og vér veitum æskunni veganestið, sem bezt er.
Ég átti nýlega tal við skólastjóra og minntist á það, hve
mikill fögnuður mér væri að því, að forstöðumenn skól-
anna löðuðust mjög að kristni og kirkju. Hann svaraði: