Kirkjuritið - 01.08.1955, Page 18

304
KIRKJURITIÐ
sinnaskiptum og göfgast við trúna á Guð sem fullkom-
inn og einskæran kærleika.
Stjórnmálamennirnir megna ekki að gefa frið á jörðu
og kirkjan ekki heldur, nema boðskapur hennar hreinsi
og göfgi bæði hug og hjarta. Vilji kirkjan bæta heiminn,
verður hún að byrja á sjálfri sér.
En trúin er sá frumkraftur með mönnum af öllum þjóð-
um, að gagntaki hún þá algerlega, þá mun hún í Jesú
nafni geta unnið afrek á jörðu meiri en nokkru sinni fyrr.“
Frélsi kirkjunnar, eining og máttur á að vera hugsjón
vor allra, er vér helgum líf og starf.
1 samræmi við það hefi ég valið höfuðviðfangsefni þess-
arar prestastefnu: Kirkjuþing fyrir þjóðkirkju fslands.
Fyxir hálfri öld hófu beztu menn kirkjunnar sókn í þágu
þess málefnis, sannfærðir um það, að blessun mundi af
hljótast fyrir kirkjuna. Hún myndi sjálf ráða meir sínum
eigin málum, læra betur að samstilla krafta sína og efl-
ast við samvinnu leikmanna og presta. Enn hníga að
þessu máli hin sömu rök og þau jafnvel enn skýrari. Því
að aldrei hefir verið Ijósari en nú þörf þess að kveðja
leikmenn til kirkjulegra trúnaðarstarfa. En við einbeitt
starf vex jafnan áhugi og kraftur.
Störfum, bræður, í kærleiksanda fyrir kirkjuna, móður
vora.
Það varðar mestu — öllu.
Ég átti nýlega tal við háaldraðan mann, sem um fjölda
ára hafði starfað í þjónustu kirkjunnar, en nú loks látið
af störfum, þrotinn að heilsu og kröftum. Hann talaði
um störf sín á liðnum árum af brennandi áhuga og að
síðustu sagði hann þessi orð með mestum áherzluþunga,
svo að ég mun aldrei gleyma: „Ég elska allt, sem kirkj-
an á.“
Já, greypum þau fast í hug, hver og einn:
Ég elska allt, sem kirkjan á. Frelsi, eining, þrótt.