Kirkjuritið - 01.12.1956, Side 44

Cilfur vallarins og fuglar himinsins
Einu sinni var lilja, sem óx á afviknum stað við lítinn, kliðandi læk, og
var i góðum kunningsskap við fáeinar netlur og nokkur önnur smáblóm
þar í grenndinni. Eins og guðspjallið með sanni segir, var liljan fagurlegar
búin en Salómon í allri dýrð sinni, og liún var glöð og áhyggjulaus allan
liðlangan daginn. Timinn leið unaðssælt og án þess að nokkurn varði, rétt
eins og niðandi lækurinn hvarf leiðar sinnar. Þá bar svo við, að smáfugl
einn heimsótti liljuna einn góðan veðurdag. Svo kom hann aftur daginn eft-
ir, lét síðan ekki sjá sig í marga daga, en kom þá aftur. Þetta fannst liljunni
undarlegt og óskýranlegt. Oskýranlegt, að fuglinn skyldi ekki sitja á sama
stað eins og smáblómin, undarlegt, að fuglinn skyldi vera svona duttlunga-
fullur. En nú fór eins fyrir liljunni og oft vill verða, að hún varð síástfangn-
ari í fuglinum sakir þess, að hann var svona duttlungafullur.
Hann var ljóti fuglinn, þessi smáfugl. Hann langaði til að mikla s.ig af því,
að hann gæti neytt frelsis síns, en látið liljuna finna til þess, hve hún væri
bundin, í stað þess að setja sig í hennar spor, gleðjast yfir yndisleik hennar
og samfagna henni með hina saklausu sælu hennar. Og þetta var ekki allt
og sumt. Hann var þar að auki málugur og lét nú móðan mása, bæði satt
og logið um það, hvernig langt um skrautlegri liljur yxu unnvörpum á öðr-
um stöðum, og að þar væri gleði og gaman, litaskraut og fuglasöngur, sem
engin orð fengju lýst. Þannig sagðist fuglinum frá. Og venjulega endaði
liann hverja frásögn með þeirri auðmýkjandi athugasemd, að því er liljuna
snerti, að í samanburði við þessa dýrð sýndist hún eins og ekki neitt. Já,
hún væri svo ómerkileg, að það væri mikil spurning, hvort hún hefði nokkurn
rétt á að kallast lilja.
Og nú varð liljan áhyggjufull. Og áhyggjur hennar jukust þeim mun
meir sem hún hlustaði oftar á fuglinn. Hún svaf ekki lengur vært á nótt-
unni og vaknaði ekki framar glöð á morgnana. Henni fannst hún vera fang-
in og bundin, fannst lækjarniðurinn leiðinlegur og dagurinn langur. Hun
fór nú að aumkva sjálfa sig og harma lífskjör sín allan guðslangan daginn.
Hún sagði við sjálfa sig: „Það er ekkert að því að ldusta á lækjarniðinn
svona einstaka sinnum sér til afþreyingar. En að hlusta alltaf á það sama
frá morgni til kvölds, það er alveg drepleiðinlegt.“ Og enn sagði hún við
sjálfa sig: „Manni getur komið það vel að vera á svona afviknum stað og