Kirkjuritið - 01.01.1957, Blaðsíða 16

10
KIRK JURITIÐ
Hveit íalla vötnin?
Ég var að skyggnast eftir því, um áramótin, hvert vötnin falla
nú í andlegu lífi þjóðarinnar. Vík hér m. a. að sumu, er ég festi
augun á.
Óneitanlega finnst mér ýmsir telja sjálfgefið, að svo að segja
jarðlæg efnishyggja verði sí almennari, kirkjan æ áhrifaminni,
fleiri og fleiri algjörlega skeytingarlausir um andleg mál. Sumt
styður slíka dóma. Ég gat t. d. ekki betur séð en eitt fjöllesn-
asta dagblað landsins minntist lítt jólanna á annan veg en í
háði og til útásetningar. Ég halla hér ekki viljandi réttu máli.
Mér hefir þá skotizt yfir eitthvað, sem hnigið hefir í aðra átt. En
í þessu sambandi er auðvitað skylt að geta hins, sem að vísu er
almennt viðurkennt, að jólahaldi okkar er á margan hátt ábóta-
vant, og að öðrum þræði er það komið út í ýmsar öfgar. En
svona „hversdagslegt" jólablað hlýtur að vekja spurningar. Er
ef til vill talsverður hluti þjóðarinnar þess sinnis, að liann telji
sig vaxinn frá jólunum, jafnvel afhuga kristindómnum? Þetta er
auðvitað öllum frjálst, en ef svo væri, er það kirkjunni óneitan-
lega umhugsunar- og umræðuefni.
Að þessu sinni varð mér samt starsýnna á það, sem mér virtist
grænir toppar á hinum andlega akri, og kvíslar, sesm benda til
þess, að straumurinn verði dýpri og þyngri í átt til vaxandi skiln-
ings á gildi andlegra verðmæta.
Afrek Vilhjálms stúdents Einarssonar, Olympíufara, vakti
þjóðargleði. Ummæli hans um undirbúning frægð'arstökksins
hrærðu líka vafalaust streng í margra brjósti og vöktu djúpar
hugsanir: „Eins og oft þegar mannsálin ráfar í myrkrum ör-
væntingarinnar, er bænin eina leiðin, og þar sem ég sat þarna
í íþróttagallanum, þá baðst ég raunverulega fyrir. Ég bað samt
ekki um gull eða silfur, heldur þess, að mér mætti heppnast að
sýna ávöxt þess erfiðis, sem undirbúningurinn liafði haft í för
með sér, að mér mætti heppnast vel. Einnig bað ég þess, að ef
mér heppnaðist vel, þá mætti mér auðnast að nota áhrif mín, ef
einhver yrðu, til góðs fyrir ísland og íslenzka æsku.“