Kirkjuritið - 01.01.1957, Blaðsíða 20

14
KIRKJURITIÐ
ingur væri kominn úr móð, ef svo mætti að orði kveða. Lista-
mennirnir hefðu algjörlega frjálsar hendur á þessu og raunar
öllum sviðum. Ég varð alveg ruglaður í ríminu. Við hinir lag-
lausu og „ómúsíkölsku“ getum þá kannske farið að semja óper-
ur og syngja aríur!
Þetta eitt nægir í mínum huga til að sýna, að þörf væri hug-
takaskýringa. Virðist, sem hér sé tilvalið hlutverk fyrir útvarpið.
Gæti verið efni í nýjan þátt, hliðstæðan hinum ágæta og vin-
sæla þætti, „um daglegt mál.“
Bætt úr brýnni nauð-
syn — eða hitt þó
heldur!
Bókaútgáfan Muninn hefir fundið hjá sér köllun til að svala
þeim lestrarþorsta, sem ýmsir halda, að margir séu kvaldir af,
Segir svo í auglýsingu. (Mbl. 18. 9.1956): „Felsenborgarsögurnar
eru nú prentaðar óstyttar, og er engu stungið undir stól af þeim
mergjuðu köflum, sem helzt hefir verið vitnað til, þegar þessa
bók hefir borið á góma. En eins og geta rná nærri, hafa þær til-
vitnanir ekki alltaf verið nákvæmar“.
Skylt er að geta, að ég hefi ekki lesið þessa bók og skal því
ekki um hana dæma. En auglýsingin talar sínu máli.
Umíerðaslysin.
Þau fara sífellt í vöxt og eru fyrir löngu orðin nægt tilefni til
róttækra ráðstafana. Tvennt er að minnsta kosti unnt að gera
strax. Fyrst að lýsa betur fjölfömustu leið landsins, veginn milli
Reykjavíkur og Hafnarfjarðar, og auðkenna jafnframt skýrar
suma hættustaði. Eins að ráða bót á vandamálum umferðarinn-
ar á sumum krossgötum, t. d. með því að gera þar neðanjarðar
göngubrautir. í öðru lagi, að herða mjög eftirlit með því, að