Kirkjuritið - 01.01.1957, Blaðsíða 15

P1STL4R
Gleðilegt ái!
Þess óska ég öllum lesendum þessara pistla. En við það vakn-
ar sú spurning, hvað í óskinni felst. Vissulega margt og mikið.
Meira að segja miklu fleira en fyrr á tímum, því að vér gerurn
ólíkt meiri lífskröfur á sumum sviðum en áður, og höfum von
Urn að geta fengið þær uppfylltar.
Líkamsheilbrigði vildum vér helzt öll fá að njóta. Og líkrar
velgengni og undanfarin ár, m. ö. o., að vér búum við einhver
þau jafnbeztu lífskjör, sem nokkur þjóð undir sólunni á nú kost
a. En er oss jafnljóst, að oss er enn meiri nauðsyn að njóta and-
legrar heilbrigði — andlegrar velsældar, liggur mér við að segja?
^lenn skilja og finna til áhrifa líkamans á sálina. Er það svo hug-
st0ett, að sumir tala stundum á þá leið, að slíkt sanni, að sálin
eigi sér enga sjálfstæða tilveru. Sé ekki annað en ákveðnar lík-
amshræringar, sem fjari út með lífi líkamans. En ef byggja ætti
a slíkri röksemdafærslu, lægi nær að færa líkur fyrir óraunhæfni
líkamans sakir þess, að við nánari athugun virðist hann óneitan-
lega eiga ennþá meira undir sálinni. Hraustur líkami er fremur
Htilsnýtur með sjúkri sál. Andvana líkami vita gagnslaus. Iiins
eiu mýmörg dæmi, að þótt líkaminn sé sjúkur eða hrörlegur,
geta menn ekki aðeins notið andlegra nautan, heldur unnið
Hin mestu þrekvirki. Stundum skín perla sálarinnar fegurst í
ítilfjörlegasta hulstrinu. Þess vegna óska ég oss öllu framar
andlegra gæða og andlegs þroska á þessu nýja ári. Að oss lærist
að skilja, hvað veitir þá hamingju, þann auð. Menningin vaxi.
ekkingin, réttlætið og drengskapurinn færist í aukana.