Kirkjuritið - 01.01.1957, Blaðsíða 40

34
KIBKJURITIÐ
um, að erkibiskup hélt fast á rétti kirkjunnar og lögum, og
setti „guðs lög“ þverlega ofar vilja konungs í ýmsum greinum.
Lét þá Henrik II. orð falla um það í viðurvist riddara sinna, að
hann fengi aldrei frið, fyrr enn þessi óþjáli biskup væri af dög-
um ráðinn. Fjórir riddarar konungs tóku sig þá til og fóru að
biskupi í desember 1170 og myrtu hann griðalausan í kirkju-
unni. Konungur varð að taka þungar skriftir fyrir þetta ódæði
en skrín var gert að jarðneskum leifum Tómasar Becket, og
stóð það öldum saman í Þrenningarkapellu á bak við háaltarið í
dómkirkjunni. Það var mestur áheita- og bænastaður í Bretlandi
svo öldum skipti, því að Tómas Becket var haldinn sannheil-
agur maður. Og skrín Tómasar var það sem öllu fremur dró
þúsundir pílagríma til Kantaraborgar öld eftir öld.
Þegar Henrik VIII. gerði skilnaðinn á milli hinnar almennu
kirkju og ríkiskirkju Englands, og rændi öllu klaustragóssi til
handa sér og krúnunni, var mörgum helgum minjum tortímt,
þeim sem tengd voru hinum eldra sið. Þá var og eyðilagt skrín
heilags Tómasar, rænt og rúið gulli sínu og skrauti, og helgur
dómur hans síðan týndur með öllu. Nú sér þarna ekki annan
vott þess að þarna í Þrenningarkapellu hafi skrín heilags Tóm-
asar staðið, en djúpar slitrákir á gólfinu. Það var siður píla-
gríma í Kantaraborg, að þeir féllu á kné á kórþrepum hægra
megin í kirkju, er þeir komu, og gengu síðan á hnjánum inn
eftir hinum geysilanga kór í Þrenningarkapellu. Eftir að hafa
gert bæn sína fyrir skríni Tómasar, gengu þeir á hnjám út eftir
kór vinstra megin, unz þeir komu að kórþrepum. Og nú sér
maður djúpar rennur eða lægðir í steininum, þar sem pílagríma-
fylkingin þokaðist áfram í djúpri andagt. Og það er eins og
bænir þeirra liggi í loftinu og blandist bænum þeirra, sem enn
vitja Kantaraborgarkirkju. Því fólk kemur þangað í stór hópum
enn í dag, ekki einungis af forvitni ferðamannsins, heldur og af
bænar- og trúarþörf.
í för með okkur var t. d. prestsfrú frá Norður-írlandi. Maður
hennar er trúboðsprestur í Nigeriu. Nú fór hún til Kantara-
borgar til þess að eiga helgistund í móðurkirkju þeirrar stríð-
andi kirkju, sem hafði sent hann út á trúboðsakurinn. Og svona