Kirkjuritið - 01.10.1957, Blaðsíða 7

SAMHJÁLP
341
í sonarfrelsi, í bæn um nýja náð,
í nafni Krists vér beygjum hjartans kné.
Styð hæstur Guð urn aldir allt voii ráð,
geym óðul vor og land og vé
í þinni hlíf.
Þú ert vort Ijós, vort líf.
Friðrik A. Friðriksson.
Samhjálp.
Konfucius sagði þessa dæmisögu til að minna á, hvemig mennimir
œttu að rétta hver öðrum hjálparhönd:
Það vom einu sinni tveir vesalingar, sem áttu heima í sömu borginni.
Annar var lamaður, hinn blindur, hvorugur átti málungi matar. Lamaði
maðurinn hýrðist bjargarlaus á steinbekk nokkrum, og þótt hann kvein-
:*ði hástöfum, leit vart nokkur við honum af öllum þeim, sem fram-
^já fóru. Blindi maðurinn var líka alger einstæðingur, hann áttí ekki
grænan eyri, engan vin, ekki einu sinni hund til að vísa sér til vegar.
Svo var það einn góðan veðurdag, þegar blindi maðurinn var að þukkla
fyrir sér til að komast fyrir húshorn, að hann heyrði kveinstafi lama
mannsins. Þeir gengu honum til hjarta, enda raunin sú, að sá þekkir bezt
eldinn, sem sjálfur brennur á baki.
>.Ég hefi mína örðugleika við að stríða og þú þína,“ sagði hann við
fama manninn. „Nú skulum við taka höndum saman, svo að okkur verði
auðveldara að ráða fram úr þeim.“ „En minnstu þess,“ svaraði lamaði
maðurinn, „að ég get ekki hreyft mig úr sporunum, og þú sérð ekki
glóru. Til hvers væri okkur að slást i fylgd hvor með öðrum?“ „Taktu
nu efth' og íhugaðu orð mín,“ sagði blindi maðurinn. „Samanlagt höfum
v’ið allt það, sem einn maður þarfnast. Ég er heilfættur, og þú hefir
lieila sjón. Ef ég ber þig á bakinu, þá getur þú vísað mér veginn. Og
þá er einnig ógerlegt að segja, hvor okkar gerir hinum meiri greiða.
Eg geng fyrir þig, en þú sérð fvrir mig.“