Kirkjuritið - 01.10.1957, Blaðsíða 15

SONGUR NORNANNA
349
um Guðs veg að hjörtum sorgbitinna mannsbama, að glæða ljós trúar
og vonar í sál þess, sem á í stríði við myrkur og vonzku.
Hví skyldi nokkurn undra, þó það illa í heiminum vilji hana feiga, þó
að það vilji fækka turnum hennar, telja viuiþroska mönnum trú um að
allt starf hennar sé unnið fyrir gýg, af því hún á kannske ekki fjölda-
fylgd að fagna.
Ljós og myrkur, þessar óbrúanlegu andstæður munu áfram þreyta sína
risaglímu á þessari jörð um hverja þjóð, hvern einstakling.
Styrkasta vörn hvers í þeirri baráttu er trúin á Guð föður, sem elskaði
svo Iheiminn, að hann gaf son sinn eingetinn, til þess að hver sem á hann
trúir glatist ekki, heldur hafi eilíft líf.
Þáll Þorleifsson.
Tvo hclgiljóö
Sflir dr. JUagnús Jónsson
Krossins tré.
Staur í varpa
stór og digur,
ljótur og luralegur.
Fullgildur þó,
að tærð sé á þér
Drottins dýrasta tórn.
Madonna.
Sé eg standa
sæg kvenna,
hvergi tá húsaskjól.
Fæða sín börn
í íjárhúsum.
— Allar gleymdar, nema' ein.