Kirkjuritið - 01.10.1957, Blaðsíða 14

348
KIRKJURITIÐ
Miðaldakirkjan mun að ýmsu levti hafa haft á þessu allríkan skilning.
En hún virðist aftur liafa verið haldin æsikenndri skelfingu gegn véla-
brögðum Satans. Alls staðar þóttust menn sjá hann skjóta upp kolli og
fannst sem þeir væru varla nokkurn tíma öruggir fyrir ásóknum
hans.
Slík múgsefjun stýrir sjaldan góðri lukku og er um margt sjúkleg.
En nútímamanninum hættir aftur kannske um of við að strika út
hættuna, sem stafað getur af of miklu andvaraleysi gagnvart ásókn
illra skapa.
Við óskum sannarlega ekki eftir neinni miðaldatúlkun á makt myrkr-
anna, en verðum þó að skoða lífið út frá raunliæfum sjónarmiðum.
'Það er staðreynd, að ill öfl og fjandsamleg eru víða að verki.
Kvörn eyðileggingarinnar snýst í það óendanlega, sú er malar þjóð-
um og einstaklingum hrun og hamingjuleysi.
Vér verðum að játa, að vér skiljum ekki til fu'lls söng þeirra noma, sem
sitja við þá kvörn, né hvað kann að valda því, að hann hefir aldrei náð
að hljóðna til fulls.
En þrátt fyrir það er trú \'or sú, að óður kærleikans verði samt aldrei
þaggaður á þessari jörð, en haldi áfram í það óendanlega að seiða fram
vor, ilm og gróanda, brevta skrælnaðri auðn í iðjagrænan reit.
Fyrir nokkru birtist kvæði eftir norska stórskáldið Overland um fanga-
klefann, eru það minningar hans úr fangabúðum stríðsáranna. Allar eru
þær hinar dapurlegustu, svo sem að líkum lætur.
Kvæðið enda samt á þessum skáldlega hughreystingarorðum, þýddum
i óbundið mál:
En niðdimm getur nóttin aldrei orðið, hún á stjörnur og snjó. Og
engill hefir lánað mér kerti sitt.
Hér er fagurlega lýst því, sem er einna stórkostlegast við mannlegt líf.
Það er sem sé hægt að svifta menn frelsi, varpa þeim í myrkvastofu,
leggja á þá hvers konar kvaðir og þjáningar. En þrátt fyrir allt það er
sem alltaf verði eitthvað eftir, sem ekki verði fjötrað.
Inn um lítinn glugg, inn í dimrnan klefa fangans, megna þögular
stjörnur himinsins að senda eilítið brot sinna blikandi geisla. Og hin
hvíta slæða vetrarins gerir skvn þeirra örlítið bjartara. Og það má loka
hverjum ljóra, slökkva hverja glætu og gera klefann að eins konar
dauðs manns gröf. Samt er öll von ekki úti. Engill upphimins þekkir eng-
in takmörk. Á þöndum vængjum kemur hann, nemur staðar við hlið
hins harmþrungna og réttir honum lýsandi kerti hinna eilífustu drauma.
Það er eitt af hinum háleitu hlutverkum kirkju Krists að greiða engl-