Kirkjuritið - 01.10.1957, Blaðsíða 40

Avarp
Séra Hermann Leading, prófastur í Lilleström í Noregi, var meðal gesta
á norræna prestafundinum í fyrra. í kvöldsamsætinu lijá K.F.U.M. flutti
hann ræðu þá, er hér fer á eftir, og auðvitað á islenzku. Séra Hermann
er mikill tungumálamaður, og hefir sérstakan áhuga á íslenzku. — Hanu
hefir beðið mig að koma ræðunni á framfæri við Kirkjuritið sem kveðju
frá sér til íslenzkra lesenda. Eg fékk tækifæri til að heimsækja séra Her-
mann i vor. Hann býr örskammt frá Osló, og mun liann vafalaust taka
vel hverjum íslenz.kum presti, er að garði kann að bera.
Jakob Jónsson.
* * *
Herra biskup. — Kæru Islendingar!
Eg veit ekki, hvort austanmaðurinn gæti talað til yðar á tungu hinna
gömlu norrænu þjóðanna?
Eg hefi lesið íslenzku eða gömlu norskuna í skólanum og seinna
gamlar sögur og auk þess nokkra nútímans riiihöfunda — en kæru Is-
lendingar, framburðurinn ykkar er ljómandi erfiður fyrir „frumferil" þann,
sem í fyrsta skipti kemur til íslands. Hann greinir varla orðaskil, þegar
þið tahð sem fljótast, og þá vefst honum tunga um hönd!
Ég stóð á skipinu og sá þetta tignarlega land rísa upp úr útsjánum og
þokubakkamum. Þá varð ég svo hrifinn af geðshræringu, að ég nærri því
tárfeldi, og ég þuldi með sjálfum mér:
Eldgamla ísafold,
ástkæra fósturmold,
Fjallkonan fríð!
Mitt fósturland var það ekki, en draumaland mitt var það á æsku-
árunum! Héma höfðu þau lifað: Helga hin fagra og Gunnlaugur, Egill
og Snorri, og andspaanis Vestmannaeyjum mótaði fyrir Hlíðarenda!
í þessu landi hafði íslandsklukkan ómað með þverrandi hljóði, og Gestur
eineygði hafði farið unr sveitirnar, unz hann fann líknarbraut!
Þetta land höfum vér nú séð, og vér urðum alveg forviða, þegar vér
komumst í kynni við höfuðborg yðar stóra og fjölbreytta að starfi og
lífi, fallega og hrífandi með gömlu götunum og nýjum hringbrautum
og margs konar nútímans tækni og iðnaði.