Kirkjuritið - 01.06.1958, Blaðsíða 10

248
KIRKJURITIÐ
maðurinn með Guðs máttuga orð á tungu, Elia. Til suðvesturs sér aflíð-
andi hrygg Karmelfjalls, sem hallar inn i landið, og við sjónarrönd ber
ásinn, þar sem víngarður Nabots var og Isebel hin illa var etin af hund-
um. Tibráin yfir Karmel tindrar í sólskininu, eins og þar fari ennþá end-
urskin af þeim eldi himinsins, sem laust niður í fórnarköst Elia og brenndi
hann til ösku. Hér talar hver tindur voldugu máli um mikla sögu.
Á þessum hálsi hefir Jesús oft hlotið að standa i uppvexti sínum. Hann
hefir þekkt Esdralonsléttuna og öll þessi fjöll, og kunnað hverja sögu,
sem við þau var tengd. Hér blasti landið við honum eins og voldugt landa-
bréf, þar sem lesa mátti á hverju leyti stórfenglega sögu um máttarverk
Guðs. Og lengst í suðri, handan við öll þessi fjöll, var Jerúsalem og must-
eri Guðs, og þjónusta sáttmálans, sem hann hafði gert við ísrael. Ef til vill
hefir hann þegar í æsku fundið til þess, að þessi þjónusta var að verða
óbærilegt ok, af því að í sjálfum helgidóminum sátu herskarar manna,
sem bundu öðrum lítt bærar byrðar, en vildu ekki snerta við þeim sjálfir
með minnsta fingri.
En hér var reyndar ekki tími til langrar dvalar né rækilegra hugleið-
inga. Við höldum í norður, yfir á annan háls. Einnig þar hlýtur Jesús oft
að hafa staðið á æskuárum sínum. Þaðan sér norður yfir inn í aðra ver-
öld, alls ólíka Júdeu. Það liggur djúp táknræn merking i þvi, þegar Jesús
snýr sér fyrst um sinn með boðskap sinn til Galíleu og gerir Kapernaum
að heimkynni sínu, og djúp guðleg vizka. Það táknar það, að þegar í önd-
verðu snýr hann baki við Jerúsalem, en snýr máli sínu til gjörvallrar ver-
aldar. Nýja testamentið hefst með fyrstu skrefunum, sem hann stigur
norður yfir hálsinn í átt til Galíleuvatns. Og frá þeirri stundu er Gamla
testamentinu lokið, og orð Guðs, hið spámannlega orð, opinberaðist ekki
framar fyrir sunnan þennan háls. Hann er klettur í straumi aldanna, sem
skilur á milli tveggja heimsskeiða.
Jerúsalem, innilokuð, harðmúluð, bjóðandi og drottnandi er miðdepill
og þungamiðja Gamla testamentisins. Miðdepill og þungamiðja Nýja testa-
mentisins er Galílea. Á dögum Krists var hún land mikillar jíjóða- og
menningarblöndunar, aljijóðleg umferðaleið. Um hana lágu hinar miklu
herbrautir Rómverja og eldfornar karavanaleiðir frá Austurlöndum. Á
vegum hennar var sistreymandi lif, og inn i bæi hennar og þorp gustaði
framandi áhrifum alla leið vestan frá hinni voldugu Róm. I Galíleu var
ekki unnt að varðveita með sér hina ofstækisfullu aðlokunarhneigð Júdeu,
í andrúmslofti hennar var auðið að koma upp þeirri hugsun, að Rómverj-
inn, Grikkinn, Fönikíumaðurinn, Egyptinn væru lika Guðs börn, — ekki
aðeins „Guðs útvalda þjóð“ ein. Já, jafnvel þrællinn og ambáttin voru ])að