Kirkjuritið - 01.06.1958, Blaðsíða 21

KIRKJURITIÐ
259
Skammvinna ævi, þú verst í vök,
þitt verðmæti gegnum lífið er fórnin.
En til þess veit eilífðin alein rök.
Vér getum ekki hafnað allri fórn Krists aðeins á þeirri for-
sendu, að vér skiljum hana ekki. Vér skiljum langfæst af því,
sem vér vitum og efum ekki, og hitt er samt óefað mest og
flest, sem vér vitum enn ekki, né hefðum nú nokkurt færi á
að skilja.
Ég vil undirstrika það, sem segir í bréfinu um kverlærdóm-
inn. Það þarf á ný að krefjast þess strangar en gert hefir ver-
ið um skeið, að öll börn, sem um það eru fær, læri ritningar-
greinar undir fermingu. Það er ómetanlegt veganesti.
Enn er það umhugsunarvert, sem segir um trúaráhugann.
Sennilega er það næsta almennt, að trúmálin séu mönnum
ríkust í huga í æsku og síðan, þegar ævidegi þeirra tekur að
halla. Sumarannir og skemmtanir mannlífsins eru svo mikl-
ar. Oft næsta lítill tími á því skeiði til umhugsunar nema um
augnablikið. Samt ættu börnin, beint og óbeint, að vekja upp
spurninguna um tilgang lífsins í hugum foreldranna. Og fyr-
irbæn fyrir þeim. Svo margt getur þó hent þau, sem enginn
getur séð fyrir, né neinn mannlegur máttur virðist geta ráðið
við, hvort heldur til gráts eða gleði, auðnu eða oláns. Ef til
vill finnst oss það einhvern tíma einna ófyrirgefanlegast af
°ss, hvað vér þóttumst hneyksluð og hnuggin yfir gönuskeið-
um æskunnar, en vanræktum, bæði með orðum og athöfnum,
að koma henni á spor þeirra góðu manna, sem ganga Guðs
vegu.
A förnum vegi.
Eitt blíðviðriskvöldið reikaði ég niður að höfninni. Á einm
kvyggjunni rakst ég á mann, sem ég bar ekki kennsl á, en ég
spurði hann um skip, sem lá þar við festar. Hann kvað það
enskt stríðsskip. Síðan hóf hann máls á því, hve miklu þjóð-
irnar, einkum þær stærstu, kostuðu til vígbúnaðar og mann-
drapa. Honum fannst það ægilegt og lýsa óskaplegum mis-