Kirkjuritið - 01.06.1958, Blaðsíða 18

I
PISTLAR
Úr bréfi.
Gáfuð og hugsandi kona skrifar mér nýlega að norðan:
. . . Mér virðist það vel skiljanlegt, að fólk lesi ekki mikið
það, sem skrifað er um trúmál. Allur þorri manna leitar ekki
Guðs nema í þungri þraut, en nú liður flestum vel á landi hér.
Flestir búa í fjölmenni, og ef sorg ber að dyrum manna, þá
rjúka vinir og vandamenn upp og reyna að dreifa huga þess
mótlætta og láta hann gleyma. Sumir hafa líka ýmigust á
kirkjunni, ferill hennar er allt annað en flekklaus, og þótt þeir
vilji gjarnan lesa um andleg mál, þá eru þeir ekkert áfjáðir í
að hlusta á kirkjunnar menn. Annars er Kirkjuritið mjög að-
gengilegt núna, og ef maður er ekki dauður úr þreytu, þá er
bara skemmtilegt að lesa það. En það býðst svo mikið lesmál,
og þeir, sem lítið hugsa, vilja bara lesa ástasögur, og þeir, sem
eru mjög þreyttir, vilja bara lesa eitthvað létt. Það þarf ekki
að vera af því, að fólkið eigi ekki sínar ákveðnu trúarskoðanir.
Það er þó nokkuð um fólk, sem trúir því, sem því hefir verið
kennt í æsku, og hugsar síðan ekki um það meira, aðrir eru
alltaf að leita sannleikans og lesa allt, sem þeir ná í heim-
spekilegs og trúarlegs efnis, einkum á unga aldri. Ég hefi
hálf-gaman af því, hvað X . . . minn sækist í þess háttar bæk-
ur; skaði, að hann lærði ekki kverið. Þótt ég treysti ekki á
annað líf, vildi ég fyrir engan mun hafa farið þess á mis að
læra þá ritningarstaði, sem í kverinu mínu voru. Fátt af því
litla, sem ég hefi lesið og lært, kemur mér eins oft í hng og
sumar ritningargreinar t. d. úr Fjallræðunni. Þó veit ég aldrei
vel, hvað verið er að fara með þessu sæluboði: „Sælir eiu fá-
tækir í anda“ o. s. frv.
Sigurður skólameistari sagði, að enginn maður væri vel að