Kirkjuritið - 01.06.1958, Blaðsíða 14

252
KIRKJURITIÐ
að vatninu. Umhverfis þrepið, eða pallinn, sem byggingin stendur á, er
traustur múrveggur af stórum, höggnum steinblökkum, og stendur enn í
dag sem nýhlaðinn væri. Þarna uppi á brúnum pallsins eru einnig stórar
steinblokkir, og að þvi er virðist, leifar af múr, sem annað hvort hefir
verið reistur þarna til skrauts eða varnar. Samkunduhúsið í Kapernaum
hefir þannig verið mjög virðuleg og traustleg bygging og efalaust stolt og
prýði borgarinnar. Allt, sem þarna hefir farið fram, hefir gerzt með
þeirri virðulegu formfestu og tignu ró, sem einkenndi opinbert helgihald
Gyðinga á dögum Jesú, og gerir enn i dag. Og nú finn ég það allt í einu,
þar sem ég stend innan þessara fornu veggja og súlna og sé fyrir mér
salinn þéttskipaðan öldungum og feðrum borgarinnar og allri alþýðu, að
það hefir þurft gifurlegt hugrekki til þess að ganga þarna upp á lespall-
inn á sabbatsdegi og kveða sér hljóðs og tala, — gífurlegt hugrekki fyrir
trésmíðasvein sunnan frá Nazaret.
V.
Við höfum verið á gangi hingað og þangað, önnum kafin við að skoða
og festa í minni það, sem fyrir augun ber, og hlusta á skýringar hebreska
leiðsögumannsins, sem fylgir okkur. Hann er einn af frægustu fornfræð-
ingum Israels, léður okkur fyrir sérstaka góðvild menntamálaráðuneytis-
ins þessa daga, sem við dveljum í landinu. Hann kann þetta allt á fingr-
um sér, liggur allt i augum uppi. Á skömmum tima hefir hann töfrað fram
fyrir okkur borgina, eins og hún var á dögum Jesú, Samkunduhúsið, eins
og það var, á meðan það stóð í veg sínum og blóma. Og hann leiðir okkur
fyrir sjónir, hvernig sabbatsþjónustan hefir farið fram, sálmasöngur, bæn-
ir og játning, og lestur og útskýring lögmálsins. Konurnar eru ekki inni í
samkundusalnum sjálfum, meðan á þjónustugjörðinni stendur, ekki heldur
börn. Þau hafast við ásamt mæðrum sínum á hliðarsvölum og rimlaverk
á milli. Þær geta heyrt og séð, en eru sjálfar ekki sénar. í samkundu-
salnum sjálfum eru aðeins karlmenn, feðurnir, ábyrgir menn, þeir sem
bera velferð Israels í höndum sinum og hjörtum, flekklausir fyrir Guði,
vítalausir um lögmálsbrot, — ekki tollheimtumenn, ekki bersyndugir.
Norræni fararstjórinn okkar, Olav Duesund, kveður okkur saman. Hann
les úr Markúsar guðspjalli, fyrsta kapitula, 16.—39. vers, undursamlega
frásögn um það, sem ætla má, að hafi verið fyrsti, eða einn af fyrstu
starfsdögum Jesú í Kapernaum. Við hlýðum á frásöguna, sitjum á sömu
steinbekkjunum, sem áheyrendur Jesú, þá er hann stóð hér og prédikaði.
Undarleg tilfinning grípur mig. Tíminn, stundin sem er að líða, hjaðnar
úr vitund minni eins og eimur, sökkur í óskynjað tóm, en annar timi hvelf-