Kirkjuritið - 01.03.1959, Blaðsíða 3

Upp úr þokunni.
Einu sinni átti ég tal við reyndan og mikinn sjómann.
Hann hafði verið skipstjóri í áratugi. Á sjóferðum hafði
hann reynt sitt af hverju í baráttu við óblíð náttúruöfl.
Ég fór að tala við hann um hætturnar á sjónum og
spurði, hvort hann þekkti nokkuð verra viðureignar en
stórviðrin.
„Eitt er erfiðara," sagði hann.
„Hvað er það?“
,,Þokan,“ var svarið.
Síðan hefi ég oft hugsað um svar skipstjórans.
Allir fulltíða menn hafa reynt, hvað það er að lifa í
ovissu. Þó að veruleikinn geti verið þungbær, er óvissan
°ft þungbærari. Þegai’ þokunni léttir, kemur vegurinn í
Ijós, og þá verður allt miklu greiðfærara, þó að ýmislegt
íþyngi á göngunni.
Spurningin um lífið eftir dauðann er alltaf mál dagsins.
Hver einasti maður verður að standa andspænis henni.
Áð lifa í óvissu um það atriði er líkt og að sigla skipi sínu
út í þokuna.
Til þess að komast út úr þokunni hefir Guð gefið oss
S1gurhátíð, — páska. Lærisveinarnir vissu, að Jesús hafði
gefið upp andann, Hann var dáinn, og sorgin læsti sig um
hjartaö, eins og þegar bezti vinurinn deyr. Og ef Jesús
hefði ekki risið upp, hefðum vér aðeins getað lesið um
hann nokkrar línur hjá sagnariturum. En það fór á ann-
an veg. Vissan um framhaldslífið lýsti á þriðja degi eins
°g morgunsólin. Guð uppvakti Krist frá dauðum.
Ef einhver kynni að vilja taka þessa fullyrðingu eins
7