Kirkjuritið - 01.03.1959, Blaðsíða 8

102
KIRKJUIUTIÐ
hennar að því, að menn hræðast ekki hin æðri máttarvöld,
hvað sem öðru líður, og að mannúðin hefir þrátt fyrir allt far-
ið vaxandi, — er þetta og annað, eins og ekkert hjá þeirri
bölvun, sem kirkjan á að dómi Þ.Þ. að hafa leitt yfir þjóðina?
Er það þá að minnsta kosti ekki þess vert að telja hana upp?
Eða finnst almenningi, að vér kirkjunnar menn, bæði lærðir og
leikir, sem nú lifum, gerum eins og ekkert gagn hjá þeim
skemmdarverkum, sem við vinnum á sálum mannanna? Og ef
svo er, hvað hugsa menn þá með því að ætla ríkinu að styðja
kirkjuna og verja með fyrirmælum stjórnarskrárinnar. Mundi
meira að segja Þ.Þ. taka því þegjandi, ef einhver froðusnakkur
felldi líkan dóm um hans verk? Mér þykir það afar óliklegt,
— ef hann virti hann þess að svara honum. Langsennilegast
þættist hann yfir það hafinn. Hann mundi vafalítið kalla það
„freyðandi kjaftæði".
Ummæli Þ. Þ. um að kirkjan eigi „að breyta sér í þekkingar-
stofnun“ og taka spíritismann í sína þágu eru óneitanlega
nokkuð grunnfærnisleg. Vitanlega er kirkjan mikil þekkingar-
stofnun. Hún veitir fræðslu um trúarbrögðin almennt og krist-
indóminn sérstaklega. Og með allri virðingu fyrir hinu sjötuga
lárviðarskáldi, sem ég óska alls góðs, get ég ekki smjaðrað
svo fyrir því að telja, að það hafi í bókum sínum komið fram
með nokkrar siðgæðisskoðanir, sem að sannleika og gildi séu
á nokkurn hátt sambærilegur við siðakenningar Krists, né gætu
og ættu að leysa þær af hólmi.
Spíritismann hefir íslenzka kirkjan að nokkru leyti tekið í
sína þjónustu, eða öllu heldur einstakir þjónar hennar eins og
prófessor Haraldur Níelsson á sínum tíma og dómprófasturinn
í Reykjavík nú. En hvorugur þeirra hefir talið, að spíritisminn
hefði raunar annað að flytja en það, sem kirkjan hefði boðað
áður, og væri spiritisminn aðeins staðfesting og stuðningur
þess, sem Kristur hefði ekki aðeins sagt, heldur líka sýnt í lífi
og dauða.
Þetta er aðeins sumt af því, sem manni flýgur í hug í sam-
bandi við þessi ummæli Þ.Þ. En eftir því sem þau eru meira
hugsuð, verða þau eins og minna virði, — eins og sápukúla,
sem hjaðnar.