Kirkjuritið - 01.03.1959, Qupperneq 10

104
KIRKJURITIÐ
skeið. En ég uni því illa að þegja við því, þótt miklir menn
eigi í hlut, að þeir læði þeirri skoðun inn hjá almenningi, að
„þó að eitthvað gott kunni að liggja eftir kirkjuna, þá er það
hafið yfir allar efasemdir, að hún hefir unnið meira skemmd-
arverk á sálum manna en nokkur önnur stofnun í landinu“.
Ég veit, að allt of margir eru fúsir að gleypa við þessu og
geyma það ómelt í minni sínu og hampa þvi endalaust. Önnur
eins orð úr penna annars eins rithöfundar í svo ágætu tímariti
þjóðfrægra andans manna, — þau geta sannarlega unnið
skemmdarverk. Þau eru eins og hvítmaurar, sem komast í tré.
Ef þeir eru einir og andstöðulaust látnir um hituna, geta þeir
sýkt allan skóginn. Þeir um það, sem vilja hann feigan. En
mér og mínum líkum er varla láandi, þótt oss sé sárt um hann
og teljum oss skylt að benda á hættuna.
Og ef til vill sýnir þessi Helgafellsgrein líka einhverjum
fleirum en mér, hve heilir vér erum íslendingar í baráttu vorri
— flokkar og einstaklingar — í fleiri málum og á öðrum svið-
um en í trúmálunum. Og getur það þá kanski orðið til góðs.
Óhœfur dráttur.
Það veldur æ meiri vonbrigðum og sárindum margra, hve
sífellt dregst að hefjast handa sumum þeim til bjargar, sem
eru hvað verst komnir og bágast eiga í þjóðfélaginu. Ég á
hér við drykkjusjúklinga og „dætur götunnar“. Hér er þó um
að ræða jafnmikið og eins brýnt björgunarstarf og slysavarn-
irnar, sem allur almenningur hefir brennandi áhuga á, og gleði-
legt er, hve færast sífellt mikið í aukana. Tilraunir, sem hafn-
ar hafa verið af hálfu kirkjunnar til að veita útigangsfólkinu
skýli, og rekstur Bláa bandsins á dvalarheimili fyrir drykkju-
konur, munu væntanlega eflast á næstunni. Þörfin er enn
ómótmælanleg og mjög aðkallandi. Það vantar aðeins nægi-
legt fjármagn og örugga forustu til að koma málinu í höfn.
Eins og flestu er nú fyrir komið, virðist eðlilegast að ríkið
leggi til rekstrarféð, en samt aðeins gott um það að segja,
ef einstaklingar vilja brjóta brautina. Það vakti aðdáun mína
að heyra Gísla Sigurbjörnsson, forstjóra Elliheimilisins Grund-
ar, segja nýlega frá því í Útvarpinu, að hann og aðrir forráða-
menn Grundar væru reiðubúnir að hef ja rekstur munaðarleys-