Kirkjuritið - 01.03.1959, Blaðsíða 4

98
KIRKJURITIÐ
og marklaus orð, þá vil ég benda á þá staðreynd, sem
heimildirnar um upprisu Krists gefa oss.
Tvenns konar sannanir liggja til grundvallar þeim boð-
skap, sem kirkjan flytur um upprisuna. I fyrsta lagi, að
sjónarvottarnir báru vitni. Lærisveinarnir sáu Krist upp-
risinn. Þeir töluðu við hann, þeir þreifuðu á líkama hans.
Hinn efagjarni læknaðist. Konurnar fundu tóma gröf, og
engill flutti þeim fregnina. María Magdalena sá Krist.
Hann birtist meira en fimm hundruð bræðrum í einu.
Páll getur þess í fyrra Korintubréfi. Þegar hann skrifar
það, bætir hann við, að flestir af þeim séu enn á lífi,
Með sannfæringuna í hjarta ganga postularnir fram og
boða nafn Jesú. Með hverju undirstrikuðu þeir kenningu
sina? Því, sem stendur í Postulasögunni 5, 32: ,,Og vér
erum vottar að þessum atburðum . . .“ Sú setning er hinn
rauði þráður í sögu frumkirkjunnar. Upprisa Jesú var
kjarninn í boðskapnum. Allt byggðist á tilveru hans og
nærveru. Vér rengjum ekki sjónarvotta. Þegar mönnum
ber saman um það, sem þeir sjá og heyra, verður vitnis-
burður þeirra ekki vefengdur. Söguheimildirnar sanna
upprisu Jesú.
En það gerir einnig sjálf tilvera kirkjunnar í dag, vöxt-
ur hennar frá postulatölunni og í þær 800 milljónir
manna, sem bera kristið nafn í dag.
Hvernig gátu postularnir og frumherjarnir gengið út
í dauðann með sigursöng í hjarta fyrir trú sína á hinn
upprisna Frelsara, ef sú trú hefði ekki átt við rök að
styðjast. Slík framkoma hefði verið óhugsanleg. „Þeir
fóru nú burt ... glaðir yfir því, að þeir höfðu verið virt-
ir þess að líða háðung vegna nafnsins“ (Post. 5,41). Af
hverju? Vegna þess, að þeir voru sannfærðir um sann-
leiksgildi frásögunnar um Jesú.
Kristur sagði: Ég lifi, og þér munuð lifa. Það er boð-
skapur páskanna til vor. Hin fyrsta upprisuhátíð boðaði
þennan sannleika, og hin sömu sannindi fylgja þessari
páskahátíð árið 1959. Vér, dauðlegir menn, erum blind-