Kirkjuritið - 01.07.1959, Blaðsíða 6

292
KIRKJURITIÐ
ið hefir í vísindum og sögulegum fræðum frá þvi um
siðbót, verður ekki kæfð, nema með hreinu afturhvarfi
til ómenningar. AUur sannteikwr er af einni rót, og það
hefir jafnan sannazt á, að sannleikurinn gerir oss frjálsa.
Vér viðurkennum, að vart séu tvö laufblöð nákvæmlega
eins, þegar vel er að gáð, og að hver einstaklingur sé með
nokkrum hætti sérstæður og ólikur öUum öðrum. Hvi
skyldum vér þá óttast nokkurn skoðanamun? Innan ríkis
og kirkju verður jafnan ágreiningur meðál frjálsra þjóða,
og blátt áfram kristileg skylda að get'a sér far um að sjá
eininguna í margbreytninni. Þegar komið er úr liita bar-
dagans, þá reynist hún ótrúlega mikil einingin, og állt
það sem sameinar. Eitt af þvi sem vér getum fagnað um
íslenzka þjóðkirkju er, að lvún þolir ágreining. Jafnvel á
tímum ofstækis og þröngsýni, var hennar skjöldur hreinni
en flestra annarra.
Það er ekki ástæðulaust að nokkuð sé rætt um, að
triiarfélög eigi erfiða aðstöðu á siðari timum. Trúarfélög
hafa jafnan ágálla, sem þó verða ekki ráktir til lifandi
trúar. Jafnvél sjálf erfðasyndin birtist stundum í vand-
læting og hroka innan trúarfélaga eins og í öðrum mann-
legum félagsskap. En sú hætta að heimta útrýming eða
tortiming þeirra, sem á annan veg kunna að hugsa, er
annars staðar ríkari en i kirkju nútímans, og í ýmsum
efnum sjáum vér nú móta fyrir straumhvörfum í tíðar-
andanum. Skynsemin skilar oss nokkuð á Teið, en með
vaxandi þekkingu verður æ Ijósara, hve fjarri vér erum
þvi að skilja hin hinztu rök náttúríegum skilningi, og hve
skammt vér sjáum niður i undirdjúp vorrar eigin sálar.
Þrá hjartans er þar fyrir ætíð hin sama, og vér biðjum
þess, að kristileg kirkja megi í framtíðinni vera máttug
i því, að veita þann frið, sem hver einstáknr og heimurinn
altur þráir. Og eitt er vist, að hatur og styrjáldir verða
þess áldrei umkomnar, að veita frið og jafnvægi, heldur
sá kærleikur einn og miskunn, sem er kjami kristin-
dómsins.