Kirkjuritið - 01.07.1959, Blaðsíða 8

294
KIRKJURITIÐ
Úr uppsprettu Biblíunnar eru allar þær hugsjónir sprottnar,
sem heimurinn á fegurstar um mannlegt samfélag, um almenn
mannréttindi, gildi einstaklingsins, réttvísi í samskiptum
manna, umönnun lítilmagna, umhyggju fyrir snauðum og öðr-
um nauðstöddum. Mesta tign konungs í augum Hebreans var
þessi: „Hann bjargar aumingjanum, er hrópar á hjálp, og hin-
um volaða og þeim, er enginn liðsinnir. Hann aumkast yfir
bágstadda og auma og sálum (lífi) aumingjanna hjálpar hann.
Frá ofbeldi og ofríki leysir hann sálir (líf) þeirra, og blóð
þeirra er dýrmætt í augum hans.“ (Sálm. 72,12—14).
En konungssálmarnir eru meira en brýningar og bænir.
Kristnir menn hafa frá upphafi litið svo á, að þeir væru fyrir-
heit um hinn eina, eilífa konung, Krist. Og óvefengjanlegt er
það, frá hlutlægu, sögulegu sjónarmiði, að konungshugsjón
ísraels lagði stórmikið af mörkum um mótun Messíasar-hug-
myndanna. Og það er líka víst, að hver nýr konungur var í
augum Hebreans nýtt spor í áttina til þess takmarks sögunnar,
að hinn fullkomni konungur kæmi, sá Guðs smurði, sá Mess-
ías, er skilaði þjóð og mannkyni í mark.
Og þessi konungur kom, Jesús, hinn smurði, Kristur. Þjóð
hinna háu, helgu hugsjóna mætti honum, hann var í ennþá
fyllra skilningi og sannari raun vinur smælingja, málssvari
réttlausra, kúgaðra, snauðra, frelsari bandingja, en þjóðin hafði
látið sig dreyma um. Tíminn er fullnaður, sagði hann, ríki
Guðs er komið, takið sinnaskiptum, gangið því á hönd.
En þjóðin kannaðist ekki við þetta, vildi áfram eiga draum
sinn, án skuldbindinga, án afturhvarfs, neitaði að lúta valdi
hans, kaus sér keisarann í Róm, kaus sér bandingjann Barra-
bas, krossfesti konung sinn, deyddi ráðningu draums síns.
Aðrir tóku fyrirheitin í arf. Sú arfleifð er ómetanleg í sögu
og lífi kristinna þjóða og alls mannkyns. Hinn upprisni Krist-
ur hefir lifað meðal vor, í vitnisburði kirkju sinnar, í orði sínu
og anda, frjóvgað hugsun vestrænna þjóða, helgað og göfgað
háttu þeirra.
En kristin kirkja hefir jafnan mátt spyrja sjálfa sig og þjóð-
irnar: Tókum vér konunginn af krossi Gyðinga til þess að festa
hann á annan? Hún spyr svo í dag og hefir ríka ástæðu til
þess. Alltjent er það víst, að það er jafnvandalítið fyrir oss,
bæði kristna menn og ókristna, eins og fyrir Gyðinga forðum,