Kirkjuritið - 01.11.1961, Síða 10

392
KIRKJURITIO
um smám saman, unz liann væri orð’inn að gagnfræð'a- eða
menntaskóla samkvæmt liinu kauadiska fræðslukerfi. Þau
vildu fara sínar eigin leiðir. Essie var ekki aðeins dugleg og
gáfuð kona. Hún var einnig góð og hrifnæm sál, trygg eins og
hjarg. Tengdamóðir liennar var íslenzk, og hafði ekki komið
til Kanada fyrr en á fullorðinsárum. Hún liafði aldrei lærl
enska tungu. Essie kunni ekki íslenzku. En vinfengið milli
þeirra var frábært. Þær skildu livor aðra og höfðu yndi livor
af annarrar návist, þótt þær töluðu ekki sama tungumál.
Á einni nóttu urðu umskiftin. Og Essie kom til Wynyard
með lík mannsins síns einn sólbjartan sumardag. Essie og liið
íslenzka tengdafólk hennar báru raunir sínar með þreki og
hógværri stillingu trúaðs fólks.
Og enn liðu árin. Essie hélt áfram að stunda kennslustarf á
sléttunum í Vestur-Canada. En allt í einu fréttist, að liún hefði
tekið undarlega ákvörðun. Hún gerðist trúhoði suður í Afríku,
— í Norður-Ródesíu, á vegum hinnar Sameinuðu Kanadisku
kirkju. Ég liygg að sumir vinir liennar liafi álitið þetta liálf
undarlegt uppátæki, og það keniur í Ijós af blaðaviðtali við
liana sjálfa, að hún Iiafði engan veginn gert sér ljósar þær
ástæður, sem að baki lágu. — „Mig langaði ekkert til Afríku“,
sagði hún. En árið 1950 fór ég á heimsþing, sem fjallaði um
kristileg uppeldismál, og haldið var í Toronto (í Kanada), og
ég fékk mjög mikinn áhuga á þessu. Þegar ég kom aftur til
Saskatchewan, tók ég þátt í æskulýðsstarfi, og fann mig kallaöa
til að fara til Afríku“. 1 lieilt ár barðist Essie við að þagga
niður þessa innri rödd. Og jafnvel eftir að hún var komin til
Norður-Ródesíu, gat liún ekki fyllilega komið auga á, hvaða
erindi hún ætti. Hún byrjaði á því að kenna við barnaskóla
og boða trú meðal afríkanskra kvenna í koparnámuhéraði. En
liún var ekki ánægð með sjálfa sig og hálfsá eftir að liafa
yfirgefið kennslustarf sitt í Kanada, sem hún hafði liaft mikið
ynili af. Þá átti hún tal við prest nokkurn, sem kunnur var
að þreki og áhuga. „Vandræðin eru þau“, sagði hún, „að ég
er að vinna verk, sem afríkanskar konur ættu sjálfar að inna
af hendi. Við þurfum einhvers konar skóla, þar sem þær geta
fengið æfingu“.
„Ef það er þetta, sem þér þurfið“, anzaði klerkur. „Hvers
vegna eruð þér þá að tvínóna við að koma því af stað?“ Sain-