Kirkjuritið - 01.11.1961, Blaðsíða 9

Mynd frá Afríku
1 DAG barsl mér úrklippa úr kanadisku vikuriti. Hún sýndi
nokkra svertingja, sem dansa úti á götu í bæ einum í Norður-
Ródesíu. — Dans í svertingjaþorpi á ekkert skylt við venju-
legan evrópeiskan dans, sent stiginn er af karli og konu sarnan
og danslaga-kvæðið er fyrirfram samið. Dansinn er tjáning
svertingjans í gleði og sorg, tjáning lífsins sjálfs, samruni
einstaklinganna í eina lífbeild. Á kvöldin, þegar vinnu lýk-
ur, safnast fólkið saman, og einhver bvrjar að kveða og stíg-
ur dansinn um leið. Kvæðið er ort samtímis, eins og þegar
móðir raular hendingar frá eigin brjósti við barnið sitt, með
því lagi eða brynjandi, sem henni kemur í hug um leið.
Jafnvel eftir að svertingjarnir flytja frá sínurn fornu ættar-
stöðvum, til iðnaðar og námuþorpa, balda þeir áfram að dansa.
Af þessu fengum við lijónin merkilega og lífræna lýsingu í
fyrra, er við hlustuðum á danskan prest, sem er þaulkunnug-
ur sál Afríkumannsins. Við einn dansinn, sem bann var vottur
að, hljóðaði viðkvæðið jiannig: „Guð bvíta mannsins er
klukkan“.
Á myndinni, sem ég bef fyrir framan mig, er verið að dansa.
Kn mitt á meðal hinna dansandi svertingja, er livít kona, sem
tekur þátt í því, er fram fer af lífi og sál. Hún er fríð sýnuni,
glaðleg og braustleg. Þetta er Essie Jobnson.
Mörg ár eru nú liðin síðan Essie kom eitt sinn að dyrum
prestssetursins í Wynyard og bafði þá gengið í gegnum sára
eldraun. Hún var vel kunnug okkur lijónunum. Essie var af
írskum eða skozkum ættum, en gift íslendingi, Gunnsteini
Johnson skólastjóra. Hún var kennari. Bæði voru þau bráð-
gáfuð, vel menntuð og áttu kost á úrvalsstöðum við stóra skóla
í stórum bæ. En þau kusu heldur lítinn skóla í litlu þorpi og
böfðu bugsað sér að byggja bann upp, bæta við liann bekkj-