Kirkjuritið - 01.11.1961, Blaðsíða 13

KIRKJURITIÐ
395
aðarerindið nokkurri þjóð, án þess að búast við, að hún átti
sig á því, að séu allir synir sama föður, sé manngildi þeirra hið
sama“. „Og þú getur ekki sagt við mann, að hann hafi mann-
gildi, án þess að liann fái löngun til að rísa á fætur og taka sér
sæti meðal annars fólks“.
Þeir, sem eitthvað lítillega hafa fylgzt með kristniboðsmál-
um og þróun þeirra, finna sennilega ekkert nýtt í því, sem hér
hefur verið sagt frá. Allir vita, að víða um lönd eru mjög breytt-
ar aðstæður frá því, er áður var. Sú stefnubreyting í trúboðs-
málunum, sem Essie segir frá, hefur átt langan aðdraganda.
Hér kemur aðallega tvennt í ljós. 1 fyrsta lagi, að trúboðið
er að verða óháð hinum pólitísku stjórnarvöldum, bæði í vit-
und þjóðarinnar, sem starfað er meðal, og þeirra, sem að trú-
boðinu standa. 1 öðru lagi ber þetta vott um, að trúboð garnla
tímans hefur borið þann árangur, að nýjar, kristnar kirkju-
deildir eru þess víðar umkomnar að halda áfram á eigin spýt-
ur. —
Þegar ég las viðtalið við Essie Johnson, rifjaðist upp fyrir
mér hugmynd, sem raunar hefur alltaf verið mér í huga, síðan
ég sat kirkjuþingið í Amsterdam, við stofnun Alkirkjuráðsins.
Því er ekki að leyna, að í hinni gömlu Evrópu hefur verið
hnignun í kirkju- og trúarlífi, þegar á heildina er litið. Það
þarf ekki austur fyrir járntjald til að finna, að fremur lítið
er lagt upp úr hinum kirkjulega áhrifum á menningu og þjóð-
líf. Við Islendingar höfum heldur ekki af miklu að státa í
þessu efni, frernur en aðrir. En ég er ekki einn um þá von,
að það verði hinar ungu kirkjur Asíu og Afríku, sem eigi
eftir að hlása í glóðina, svo að eldurinn taki að loga skærar á
ný. Eftirtektaverð eru niðurlagsorðin í viðtalinu við Essie
Johnson. „Áður fyrr“, segir liún, ,„vorum við vön að trúa
því, að við kæmum til að flytja Krist til Afríku. Nú vitum við,
að við komum liingað til að finna Krist“.
Jukob Júnsson.