Kirkjuritið - 01.07.1962, Blaðsíða 27

KIRKJURITIB 323
1|hi, en fehi þau síðar að mestu forsjá skólanna og götunni,
þegar þeim vex fiskur um Iirygg.
ð íða erlenclis er viðurkennt að heimilin eru ekki lengur
liöfuð uppeldisstöðvarnar né foreldrarnir mestu mótendur
karnanna. Meira að segja þar, sem börnin eru mikið beima,
l,tan skólatímans, verða sjónvarp og útvarp tímafrekustu og
sterkustu álirifavaldarnir.
IJað þótti fáránlegt að heyra það hér á árunum, að Kússar
stefndu að því að ala böriiin almennt upp á barnaheimilum,
s'o að foreldrarnir gætu einbeitt sér að öðrum störfum. En
l>etta sækir í líkl borf b já oss a. m. k. að því levti, að lilutur
foreldranna og beimilanna verður, svo að segja með bverju
ari, rírari í þessum efnum.
Hér er aðeins verið að benda á staðreyndir í því skyni að
Ver gerum oss ljóst bvernig vér eigum að snúast við gjörbreytt-
um viðborfum og tryggja börnunum golt uppeldi í nútíðar-
l'jóðfélagi.
IJað liggur í augum uppi að sakir liinna breyttu lieimilis-
kátta, verður að gæta þess, að börnin fái annars staðar ]>á
fraeðslu og þau álirif, sem heimilin veitlu þeim áður og eru
öllum lífsnauðsyn til velfarnaðar. Hér er fyrst og fremst
u,n siðferðilegt og trúarlegt uppeldi og ábrif að ræða.
Eins og nú er komið er óbugsandi að skólarnir geti til lengd-
ar verið einbæfar „fræðslustofnanir“. Uppeldisstefna þeirra
l*arf að skýrast, siðferðilega mótunift að vaxa að miklum mun
' og megintakmarkið — mannshugsjónin að sjást af öllu.
Hötumenningin verður einnig að taka stakkaskiptum. Freist-
ftigar og ómenningaráhrif „sjoppanna“ að liverfa að mestu,
e,i löghlýðni og tillitssemi að koma í staðinn. — Börn og
ftftglingar að eiga kost á nægum leikvöllum og góðuin skemmti-
stöðum við sitt hæfi.
Ur þessu má lieldur ekki dragast að vér fáum fyrirmyndar
stofnanir þeim unglingum til hjálpar og endurreisnar, sem
ratað liafa í ógöngur. —• Og uppeldislieimili munaðarlausra
°g afræktra barna.
Fleira verður ekki nefnt að þessu sinni. Aðeins enn endur-
tekið: Það er runnin upp ný öld með gerólíkum lieimilum
miðað við það, sem áður var. Vér verðum að opna fyrir því
l,ugun og ráða fram úr vandanum, sem það veldur.