Kirkjuritið - 01.07.1962, Blaðsíða 40

326
KIRKJURITIÐ
bera, var liann vel til forystu fallinn. Kom það glöggt í ljós,
er liann var formaður Bræðrafélags kristilegs félags stúdenta.
Hann var vel máli farinn, stefnufastur, skapgerðin traust og
lionum ljúft að ganga til slarfa.
Þannig Iiugsaði Iiann einnig til prestsskaparins, sannfærð-
ur um það, að liann hefði valið rétt, er liann kaus sér hann
að ævistarfi. Aðeins fáum dögum eftir það, er hann hafði
lokið embættisprófi í guðfræði, vígðist liann, 10. febr. 1952,
aðstoöarprestur í Hestþingum og þjónaði þeim í nokkra
mánuði við góðan orðslír og kenndi jafnframt við skólann á
Hvanneyri.
Sama ár var hann kosinn prestur í Norðfjarðarprestakalli
og fékk veitingu fyrir því 8. okt. Þjónaði hann því síðan
óslitið, nema hvað liann feröaðist um skeið um Norður-
Evrópu og Mið-Evrópu sér til mikils gagns og þroska. Hann
kenndi í Gagnfræðaskólanum í Neskaupstað og sat þar lengst
af í fræðsluráði. Hann gaf einnig út safnaðarblað, og þótti
honum ritstjórnin vel takast.
Prestsskapur séra Inga í Norðfjarðarprestakalli var við sí-
vaxandi vinsældir, álit og traust. Hann vandaði mjög prédik-
anir sínar og önnur prestsverk, ekki sízt harnafræðsluna. Ljúf-
lyndi lians var öllum kunnugt, hógværð og drengskapur, og
hugurinn einlægur og viðbúinn að leggja liverju góðu mál-
efni lið.
Ég mau, hve andrúmsloftið var lilýtt og unaðslegt í litla
Iiúsinu liaus, þegar ég heimsótti hann og söfnuði lians. Þar
átti einnig inóðir lians dvöl á sunirum. Hann var góður sonur
í beztu merkingu þess orðs. Ég minnist þess, hve rödd lians
var alltaf þrungin hlýju, er liann sagði: Móðir mín. Kirkjan
var og önnur móðir lians.
Við horfðum saman að kveldi á ljóskrossinn yfir Nes-
kaupstað — eilífl tákn kærleikans. Hann óskaði þess, að þetta
hjarta merki mætli lýsa liverju hjarta. Hann var fyrst og
fremst góður maður og fyrir því einnig góður prestur. Hann
þráði það að vera þjónn kærleikans.
Á útfarardegi séra Inga átti ég tal við ungan mann af Norð-
firði. Hann sagði: „Nú er sorg hjá okkur austur þar á liverju
heimili“.
Það er fagur vitnishurður.