Kirkjuritið - 01.07.1962, Blaðsíða 39

Ásmundur GuSmundsson, biskup
Séra Ingi Jónsson
F. 14. jan. 1927. D. 29. júní 1962
Skjótt liefir sól brugðið' sumri. Svo fannst okkur, er fréttin
barst um lát séra Inga Jónssonar á ungum aldri, þegar þroski
bans stóð sem liæst. Við vonuðum og báðum, að bann fengi
batann, sem liann leitaði yfir höfin við bækkandi sól. En sá
réð, er ríkri var. Dauðinn beið bans í framandi landi. Hann
kom liðinn aftur að fósturjarðarströndum.
Ég kynntist Inga fyrst, er liann settist um tvítugsaldur í guð-
fræðideild Háskólans. Ég vissi, að hann átti til góðra að telja
í báðar ættir, og þar bef ég kynnzt miklum bugsjónamönn-
um. Hann var dulur og fremur seintekinn og þekkti vel gildi
kyrrlátrar einveru. Hann var lieldur veikbyggður að sjá, en
bjart var vfir honum og framkoma lians í senn ástúðleg, fög-
ur og fyrirmannleg og tal hans kryddað græzkulausri gam-
ansemi. Hann varð vinsæll bæði af kennurum sínum og
námsbræðrum. Og við nutum í ríkum mæli vináttu lians og
tryggðar og geymum minningu lians í lijarta.
Skýrasta einkenni bans í mínum augum var það, live sann-
leiksleit lians í helgum fræðum var einlæg og fögur, og traust
bans á því, að sannleikurinn gerði mennina frjálsa. Hann
spurði um það fyrst og fremst, livað væri satt, og lifði sam-
kvæmt orðum Krists í Jóhannesar guðspjalli: „Ef sá er nokkur,
seni vill gjöra vilja Guðs, hann mun komast að raun um, livort
kenningin er frá Guði“. Hann leitaði svars lijá Kristi. Við
kenning lians og líf, dauða og upprisu skyldi miða. Kristur
var lionum vegurinn, sannleikurinn og lífið.
Þótt Ingi væri blédrægur og liirti lítt um að láta á sér