Kirkjuritið - 01.07.1962, Blaðsíða 28

314
KIRKJURITIÐ
Sönn sagu
Éfí var, sem oftar, að blafta í ritum Guðmundar á Sandi á
dögunum. Þá rakst ég á kvæð'i, sem ég hafði ekki veitt athygli
áður og nefnist: Sólskinskonan.
Þar í var Jietta erindi:
Og trúin þín var alltaf eins:
var ást á forsjóninni,
og hvað, sem þér til baga blés,
hún brást ei nokkru sinni.
Urn allt þitt langa áraskeiS
viS eldinn hennar bjóstu,
við sörnu Ijúfu saduvon,
og seinast viS hann dóstu.
Þessi saga gerist víða enn. Og lnin er góð saga.
IXýtt djáknastarf
í um tuttugu ár liafa sumir svissneskir söfnuðir tekið upp
nýtízku djáknastarf, eða svokallaða safnaðarþjóna. Þar í
landi er ríki og kirkja aðskilin og öll trúfræðsla Jjess vegna
in. a. á vegum kirkjunnar. Margir prestar kenna kristin fræði
8—15 stundir í skólunum fyrir utan fermingarundirbúning-
inn, sem stendur yfir allt að því tvö ár. Fyrir bragðið geta
Jieir ekki sinnt margs konar aðkallandi félagsstörfum innan
safnaðanna, en þar eiga safnaðarjjjónamir að hlaupa í skarð-
ið. Þeir fá almennt tveggja ára undirbúningsmenntun sem
félagsráðunautar, og síðan verða |>cir að sækja sex mánaða
námskeið, J»ar sem guðfræðikennsla er höfuðgreinin. Margs
konar undantekningar eru samt frá Jiessu.
Starfið er fyrst og fremst félagslegs eðlis. Haldið er uppi
búsvitjunum, rækt víðtæk sálusorgun og ungum og gömlum
veittar margvíslegar leiðbeiningar uni ótal efni. Þá annast
safnaðarþjónarnir kristilega barna- og unglingastarfsenu
og tómstundavinnu og leysa af liöndum vmiss konar skrif-
stofustörf. Menn Jiessir eru livorki á vegum prestanna ne
undir Jjeirra stjórn. En að sjálfsögðu er náið samstarf og rétt