Kirkjuritið - 01.07.1962, Blaðsíða 17

KIRKJURITIÐ
303
fjölgun er ör og að úrbætur væru framkvæmdaatriði eftir al-
öiennum lagareglum en ekki löggjafaratriði fyrir hvert einstakt
tilfelli. Gat engum dulizt, að þetta var stórum þýðingarmikið
'Hii afstöðu kirkjunnar í vaxandi nýbyggðum, enda hafa menn
við setningu þessa ákvæðis, liaft liliðsjón af reynzlu og fyrir-
komulagi í öðrum löndum. Um sama leyti og lögin voru sett,
var bætt við 3 prestsembættum í Reykjavík. Fjölgun fólks
befur verið ör síðan og ný borgarbverfi hafa risið. Var fyrir
löngu orðið augljóst, að kirkjan var á eftir þróuninni í ]>essu,
miðað við tilætlun laganna. Þá var og það í augum uppi, að
bin beztu lög eru gagnslaus meðan þau eru ekki framkvæmd
og að þau eru raunverulega ekki komin í gildi fyrr en þeim
er beitt. Mátti telja mikið í lmfi um það, að þessum lögum
væri fram fylgt og eins hitt, livernig þeim væri fram fylgt, er
þau kæmust fyrst til framkvæmda. Þannig leit ég á og taldi
mér þess vegna skylt að balda þessu máli vakandi eftir föng-
um, enda fulltrúa þess, að kirkjan stæði einhuga saman um
það. Kunnugt var mér um það, að fyrirrennari minn í biskups-
starfi bafði flutt þetta mál við þáverandi kirkjumálaráðlierra,
með liliðsjón af þeim aðstæðum, sem þá lágu fyrir. Kirkjuráð
gerði ályktun í málinu 1960 og áréttaði bana aftur nú í vetur.
Prestastefnan í fyrra benti á það í ályktun, „að þar sem fólks-
fjölgun befur verið mest á undanförnum árum, fer því fjarri,
að fullnægt sé ákvæðum laga um tölu prestsembætta miðað
við stærð safnaða“. Á aðalfundi Prestafélags Islands í fyrra
var samþykkt áskorun „á kirkjustjórnina að framfylgja tafar-
laust lögum um fjölgun presta í þéttbýlinu, þar sem tiltckin
mannf jölgun er fyrir bendi“. Ég tel rétt að rifja þetta upp sakir
þess að opinberlega befur verið látið að því liggja, að kirkju-
stjórnin og víst aðallega ég hafi blaupið braðar í þessu máli
®n ástæða var til og enda hlaupið fram iir eðlilegri kirkju-
legri skynsemi og vilja og að ákvörðunin um þetta liafi komið
óvænt og aðiljum að óvörum. Að sjálfsögðu var framkvæmd
málsins á valdi þess ráðherra, sem fer með kirkjumál, og þó
að núv. bæstv. kirkjumálaráðberra tæki því vinsamlega í við-
ræðum frá upphafi, var liann ekki búinn til aðgerða og lá
ekkert fvrir um væntanlegar aðgerðir lians fyrr en fyrrgreind-
or formlegur úrskurður lians var birtur. Og þá var ekki and-
artaks bið á frambaldsafgreiðslu málsins og mjög fjarri réttu