Kirkjuritið - 01.11.1962, Qupperneq 4

386
KIRKJURITIÐ
sáttir. Kaþólska kirkjan telur oss trúvillinga, sem gangi eins
og gelgjuskeiðs unglingar á glapstigum. Þó hafa þeir á þinginu
því liinu mikla, sem nú um þessar mundir er haldið í Róm,
mælzt til þess við mótmælendur, sem og aðrar kirkjudeildir,
að þær sendi áheymarfulltrúa í páfagarð á hið virðulega
kirkjuþing.
Það er því ekki nema vonlegt, að vér evangelisk-lútherskir
menn, mótmælendur hins mikla valds páfans, lítum um öxl,
gerum samanburð á líðandi stund og hugleiðum framtíð kirkju
vorrar.
1 texta mínum er annars vegar vikið að frumhvöt þess, að
vér erum það, sem vér erum: evangelisk-lútherskir, og liins
vegar varað við þeirri hættu, sem yfir oss vofir: „Til frelsis
frelsaði Kristur oss; standið því fastir og látið ekki aftur leggja
á yður ánauðarok“.
Ég geri fastlega ráð fyrir því, að þessi ritningargrein hljómi í
eyrum áheyrnarfulltrúa evangelisk-lútherskra manna á kirkju-
þinginu í Róm, ef einliverjir eru. Það var uppreisn gegn ann-
arlegu valdi, þótt embætti lieyrði til, sem olli því, að siða-
skiptin urðu söguleg staðreynd.
Nútímamenning í lýðræðisríkjum frjálsra þjóða á þessari
staðreynd mikið að þakka, þó að margt liafi farið á annan
veg, en að var stefnt. Hinar margvíslegu kröfur um frelsi í
hinum frjálsa heimi byggjast á viðbrögðum mótmælenda á sín-
um tíma gegn ofurvaldi páfa. Því furðulegra er, hversu mikið
orðspor fer í blöðum og útvarpi af kirkjuþinginu í Róm, en
tiltölulega liljótt var um liliðstætt fyrirbrigði í fyrra: Al-
kirkjuþingið í Indlandi, þar sem flestar kirkjudeildir, ef ekki
allar utan kaþólska kirkjan, áttu fulltrúa og orþodoxir þ. e-
grísk-kaþólska kirkjan gekk til samstarfs við alheimssamtök
kristinna manna. Ekki er mér grunlaust um, að pólitísk óbeit
hafi átt sinn þátt í því, liversu fátt mönnum fannst um þetta.
Þar við bætist svo annað, sem virðist vera sameiginlegt ein-
kenni samtíðarinnar: hin mikla virðing, sem valdi er sýnd —
ekki andlegu valdi, byggðu á orði Guðs, heldur ytra valdi,
ýmist vopnum studdu eða venju bundnu.
Og þegar vér í dag setjum Kirkjuþing hinnar íslenzku þjóð-
kirkju, fer ekki hjá því, að jafnvel vér, þingfulltrúar, förum
ofurlítið hjá oss að tala um þing við hlið hins mikla þings