Kirkjuritið - 01.11.1962, Blaðsíða 26

408
KIRKJURITIÐ
kostlegu breytingar, sem verða í ytra og innra lífi lieimilisins
í slíku þjóðfélagi, þá setti mæðrafélagið í þorpi einu í Afríku
á svið sjónleik í tilefni árshátíðar félagsins. 1 fyrsta þætti var
sýnt fátækt heimili, óhreint og óhirðusamt. Þakið var lekt
og eiginmaðurinn þrætti við eiginkonu sína. Heilbrigðisfull-
trúinn, sem skipaður var af ríkisstjórninni, birtist á sviðinu og
fann mjög að húsinu og gagnrýndi íbúa þess. En það liafði
engin áhrif á þá. Þeir liéldu áfram sem fyrr. Næst kom prest-
urinn í lieimsókn. Með lionum keniur andi Krists inn á heim-
ilið, og liúsbóndinn tekur sinnaskiptum. 1 stað þess að finna
að við konu sína eins og hann var alltaf vanur að gera, fer
liann nú þegar í stað að hjálpa henni við heimilisstörfin. Heim-
ilið gerbreytist og í stað ósamlyndis kemur gleði og friður. í
lokaatriði sjónleiksins birtist heilbrigðisfulltrúinn aftur á svið-
inu og verður forviða. Hvaða kraftur hafði valdið þessari breyt-
ingu á heimilinu, sem hann hafði ekki getað komið til vegar?
Ekkert afl í heimi er eins máttugt til að breyta lífi vor mann-
anna og liinn kristni andi. Hann getur gert ótrúlegt kraftaverk
á lieimilum vorum, sem engar áminningar eða siðaprédikanir
geta komið til vegar.
Margir eiga ógleymanlegar minningar frá hernskuheimil-
unum, og þá ekki livað sízt frá guðræknisstundum á lieimil-
unum og kirkjuferðunum. Slíkar minningar hafa orðið mörguni
dýrmætt veganesti í lífinu. Biðjum, að lieimili vor mættu
einnig einkennast af kristnum anda, svo að þau skapi öllum
blessaðar minningar um kristið samfélag og geti veitt helg-
andi áhrifum til allra lieimilismanna og gefið þeim gott vega-
nesti út í lífið. Um mátt guðræknisiðkana á íslenzkum heimilum
til að gera kraftaverk í mannlegu lífi og samfélagi og skapa
anda friðar og fyrirgefningar í heimilislífinu, vitnar Guð-
mundur Hjaltason, hinn kunni alþýðufræðari á sinni tíð, a
þessa leið: „Ég er viss um, að heimili þetta (þ. e. æskuheiniih
höfundar), hefði verið lakara, ef guðræknina liefði vantað
þar. Mannelskuverkin liefðu þá orðið færri, og ósamlyndið
harðara og varanlegra. Og ég sjálfur hefði orðið margfallt
verri maður en ég þó varð. Guðræknin bæði blíðkaði og stillti
skapsmuni mína og sjálfsagt margra annarra þar um slóðir •
„Þegar öll guðrækni er frá, þá er siðgæðinu hætt, livað sem
liver segir“.