Kirkjuritið - 01.02.1964, Blaðsíða 20

66
KIRKJURITIÐ
— Skyldum viff standa að baki nágrönnunum um aðbúnað
fanga?
— Yið erum áreiðanlega mjög langt á eftir tímanum með
þessa liluti. Fyrir nokkrum árum átti ég þess kost að skoða
tvö fangelsi í Noregi. Þar fer m. a. fram iðnfræðsla, svo að
menn eru jafnvel fullnuma í einliverri iðngrein, þegar þeir
lireppa frelsi á ný.
I báðum þessurn fangelsum, sem ég skoðaði,, var kapella, í
annarri var meira að segja pípuorgel. Þegar ég kom í kapell-
una, voru þar fyrir nokkrir fangar að æfa söng fyrir næstu
messugjörð. í þessum fangelsum þjónuðu prestar, sem böfðu
látið af embætti fyrir aldurs sakir.
— En hjá okkur?
— Séra Bjarni Jónsson, vígslubiskup, liefur verið liér fang-
elsisprestur í 54 ár, en aðstaða er hér raunar engin til að liægt
sé að búa föngunum sameiginlegar helgistundir. Ég ætla að
vona, að þegar loks verður af því, að reist verði fangahús, sem
sæmir menningarþjóð, þá gleymist kapellan ekki.
— Hvað um trúarlíf þeirra, sem hér dveljast?
— Um það er lítið hægt að segja. Hér eru menn yfirleitt
dulir og ekki við því búnir að lileypa mönnum að sér, vilja
sem minnst ræða leyndustu vandamál sín.
Hér á það við ekki síður en endranær, að aðgát skal liöfð
í nærveru sálar. Margir eru prúðir í umgengni, en fjarska eru
þeir misjafnir að skapferli og framkomu og mikið ríður á að
finna það atlæti, sem liverjum einum bæfir. Sálarlíf þeirra
margra er eins og opið sár.
Sjáðu þessi handjárn, segir Valdemar og seilist upp í skáp,
bvernig þau liafa verið snúin sundur. Það er ótrúlegt, að
grannar unglings bendur skuli bafa orkað þessu. En svona er
örvæntingaræðið. Líf margra ungra mann, sem liér gista, er
fellt í fjötra, sem þeir eiga í sífelldum átökum við, en þeim
tekst, því miður, allt of sjaldan að brjótast lir þeim viðjum.
— Hvað veldur þessari hyldýpis ógæfu?
— Um það er erfitt að segja. Vafalaust kemur margt til.
Oftast er vínið með í lciknum. Ungir menn, sem ekki verður
annað séð en vilji lifa vammlausu líferni, oft með konu og
börn, vinna óliappaverkin drukknir. Iðnlega finnst mér eins
og þeir, sem koma hingað æ ofan í æ, þoli ekki að skemmta