Kirkjuritið - 01.02.1964, Blaðsíða 46

Veit duftsins son
Einu sinni var lesin í Menntaskólanum kennslubók í eðlis-
^rueSi á dönsku. Þar var talað um norðurljósin — aurora bore-
alis -— 0g komist svo að’ orði, og vitanlega miðað við linattstöðu
‘ininerkur: hos os ses de meget sjœlent. Piltur, sem eitt simi
oni upp í þessum kafla, tók þetta nokkuð bókstaflega og sagði:
'Ju okkur sjást þau mjög sjaldan.
Enda þótt þetta sé máske undantekning, er það víst, að við
gefum norðurljósunum of lítinn gaum, gefum okkur of sjaldan
Þnia til þess á björtum vetrarkvöldum að ganga út og skoða
'l'ottnanna liásal í rafurloga. Þegar röðlarnir stíga dans fyrir
epniun tjöldum, þá gat Einar Benediktsson ekki unað við spil
“8 vín. Einhvers staðar lield ég að ég bafi lesið það, að eitl
_v°ld snemma liausts bafi skáldið setið í fagnaði með vinum
sínum. Þá varð honum af tilviljun reikað út. Þá var loftið
1 a8andi af norðurljósum. Þá sá liann Ijóshafsins öldur falla
°8 ólga við skuggaströnd. Þetta var orsök þess að til varð einn
niesti gimsteinn í íslenzkri Ijóðagerð:
Veit duftsins son nokkra dýrðlegri sýn
en drottnanna hásal í rafurloga?
Sjá grundu og vog undir gullhvelfdum boga.
Hver getur nú unað við spil og vín?
Sjálf moldin er hrein eins og mær við lín,
mókar í liaustsins visnu rósum.
Hvert sandkorn í loftsins litum skín,
og lækirnir kyssast í silfurósum.
Við útbafsins skaut er allt eldur og skraut
af iðandi norðurljósum.
Nú finnst mér það allt svo lílið og lágt,
sem lifað er fyrir og barist er móti.