Kirkjuritið - 01.02.1964, Side 14

60
KIRKJURITIÐ
óánægju um kaup og kjör í þjóðfélagi voru. Enginn þykist
nokkru sinni fá nóg. Ein stéttin öfundar aðra og lieldur að
liinir fái meira, enda þótt launakjör liafi líklega livergi í ver-
öldinni verið jafnari en í voru landi. Og loks, enda þótt laun
séu liækkuð svo, að allir atvinnuvegir séu reknir með tapi og
óhjákvæmilegt sé að mjatla launaliækkanirnar aftur af mönn-
um í sköttum og tollum, þá byrjar sama sagan aftur á ný. Og
aftur verða stjómmálamennirnir að leika sama skollaleikinn,
öllum til tjóns.
Flestum kemur saman um að kauphækkanir geri inenn ekki
glaðari eða ánægðari né afkastameiri til vinnu. Fremur hið
gagnstæða. Enda er það eðlilegt. Síngirnin gerir menn bæði
lata og eigingjarna. Þeir þykjast aldrei fá nógu mikið kaup
fyrir nógu litla vinnu.
líugsjónamenn
Allir hugsjónamenn veraldar hafa farið þveröfugt að. Fyrir
þeim liefur það fyrst af öllu vakað að koma því í verk, sem
þeir sáu að vinna þurfti. Hvert hefði orðið starf Jóns Sigurðs-
sonar, ef hann liefði byrjað á því að fara í verkfall og sagt:
Ekki dettur mér í hug að gera nokkuð fyrir þjóð mína, nema
mér sé tryggt það að fá það sómasamlega borgað?
Og þannig liefur verið um öll þau störf, sem bezt liafa verið
unnin í vísindum, listum og mannúðarmálum í þágu alls mann-
kyns. Þau liafa verið unnin af óeigingirni og af brennandi
áhuga fyrir verkinu sjálfu. Verkakaup brautryðjendanna lief-
ur stundum ekki verið mikið á veraldarvísu. En kynslóðirnar,
sem nutu góðs af starfi þeirra, hafa hlessað þá. Og þessir menn
liafa lifað þótt þeir dæju. Þeir liafa einnig lilotið meiri sanna
liamingju af starfi sínu en nöldrararnir, sem aldrei þykir sér
fullborgað, og telja eftir það, sem þeir vinna.
Mundi ekki gleði Jónasar Hallgrímssonar yfir að yrkja fal-
legt kvæði liafa verið meiri en gleði fjárríkustu bænda á ís-
landi á þeirri tíð og árangur listar hans slíkt hið saina? Stækk-
aði liann ekki sjálfan sig og þjóð sína um leið meira en þó að
liann liefði til dæmis rekið einhverja þá atvinnu, sem gefið
hefði lionum troðfulla vasa af peningum? Albert Scliweitzer
liefur orðið að gefa með sér við líknarstarf sitt í frumskógum