Kirkjuritið - 01.02.1964, Blaðsíða 15

KIRKJURITIÐ
61
Afríku. Ekki er lians atvinna góð metin á veg liagsmunanna, og
l’ó liefur hann aldrei gert verkfall.
J<1,ð kristindómsins
Enginn hjargar sál sinni með því móti aS staiula iðjulaus á
torginu allan daginn, af því a3 liann óttast að sér verði ekki
n°gu vel borgað. Eng inn kemst með því móti inn í það guðs-
þar sem fjársjóðir á himni gera menn farsæla: sjálfsfórn,
'ógvaerð og hjartagæzka. Og nú á ég ekki við það, að ekki sé
v°rkamaðurinn verðugur launanna, heldur hitt, að launin eiga
að vera fyrir oss eini tilgangur og takmark vinnunnar,
, 0|<hir verkið sjálft, sem vinna þarf, og þá koma líka launin
1 lt'iklu ríkara og fyllra mæli en oss getur dreymt um.
Kristindómurinn fer öfuga leið við venjulegan verkfalls-
lnan°. Hann segir: Vegurinn til hamingju á liimni og jörðu er
3 ra^a sig í þjónustu víngarðseigandans, og starfa allt sem vér
n><‘gnuni, lífinu til farsældar án umhugsunar um persónulegan
‘•'inning. Þá fyrst er einliver von til, að gagn verði að oss, þá
>1 st finnum vér gleði og tilgang með starfinu. „Komi þitt ríki
SV° a j°rðu sem á hinmi“. Þannig kenndi Jesús lærisveinum sín-
nn> að biðja. Það var í þágu þessarar liugsjónar, sem þeir fórn-
U 11 h’finu og dóu jafnvel sem hughraustir píslarvottar. Og hver
Up ^*^a árangurinn af starfi þessara fáu og fátæku manna?
lj. VCr ilugsum uni það, livernig móðir getur fórnað sér fyrir
'fi^ð ^ari^ a^s a m*s ^ að ve'ta því gott uppeldi, en
1 samt stórum liamingjusamari en hin konan, sem ekkert
io a og fleira getur veitt sjálfri sér, getur sú íhugun orðið
j, S ieiðbeiningar um, hvað fyrir Jesú vakti með kærleiks-
sinni- I hans augum var mannkynið ekki annað en
j johkylda, og farsæld og hagur þessarar fjölskyldu er kom-
■»n m fórnarvilja einstaklinganna. Fyrr en menn skilja þenn-
ij^^1?1 undvallarsannleik3, eru þeir reyndar glataðir synir, óliam-
Kjusamir iðjuleysingjar á torgum mannlífsins.
Þe£’ sem ríkiS erfa
a er fyrst, er vér gerumst starfsmenn Iijá sjálfum víngarðs-
liiif * anum’ iierra liimins og jarðar, guði kærleikans, sem vér
1,111 ilorgið sál vorri. Einungis þannig geta menn orðið erf-