Kirkjuritið - 01.02.1964, Síða 47

92
KIRKJURITIÐ
Þó kasti þeir grjóti og liati og lióti,
viði liverja smá sál ég er í sátt.
Því bláloftið hvelfist svo bjart og liátt.
Nú brosir liver stjarna, þótt vonirnar svíki,
og hugurinn lyftist í æðri átt,
nú andar Guðs kraftur í duftsins líki.
Yér skynjum vorn þrótt, vér þekkjum í nótt
vorn þegnrétt í ljóssins ríki.
Hve voldugt og djúpt er ei himinsins haf
og hásigldar snekkjnr, sem leiðina þreyta.
Að höfninni leita þær, livort sem þær heita
í liorfið — eða þær beygja af.
En aldrei sá neinn þann, sem augað gaf,
— og uppsprettur ljóssins ei fundnar né skýrðar.
Með beygðum knjám og með bænastaf
menn bíða við mnsteri allrar dýrðar.
En autt er allt sviðið og harðlæst liverl lilið
og hljóður sá andi, sem býr þar.
Þetta kunna Ijóð, sem liér er birt (aö undanteknu einu er-
indi) er hollt fyrir livern og einn að lesa oft og íhuga vel. „Hve-
nær, sem við lítum í kvæði Einars Benediktssonar, fáum við
að njóta einliverrar þeirrar mestu andans auðlegðar, sem nokk-
ur Islendingur hefur gefið þjóð sinni“ (G. F.). Séra Eirík-
ur Eiríksson sagði í jólaliugvekju sinni á aðfangadagskvöld, að
hvergi liefð’i liann séð norðurljósin eins hjört og fögur og yfir
legstað Einars Benediktssonar á Þingvöllum.
Hvers vegna?
Vegna þess að norðurljósin urðu þessum mikla skáldspekingi
el'ni í það ljóð lians, sem hefur styrkt trú okkar á okkar eigin
þegnrétt í ljóssins ríki. — G. Br.
Við crain jafn nærri liiiiininuiii á sjó og lunili. —H. Gilbvrt (drukknaði'
1583. — Smbr. kvæói séra Malthíasar: Mannskadinn 1884 :
Hvað er Guðs um geiina
gröfin betri en sær?
Yfir alla beima
armur Drottins nær.