Kirkjuritið - 01.02.1964, Blaðsíða 21

KIRKJURITIÐ
67
S(-'r ineð venjulegum liætti. Það er engu líkara en þeir vilji lifa
eittlivað meira og æsilegra en þeir liafa áður reynt, eins og
þeir sækist eftir að drekka bikar lífsins í botn í einu vetfangi.
Kannski væri réttast að segja, að þeim Iiafi ekki tekizt að finna
sjálfa sig.
~ Heglubundin og lioll vinna, mundi liún ekki koma lífi
þeirra í nokkru fastari skorður?
~ Sumir þeirra, sem bér koma oft, vinna tíma og tínia, en
s'o vilja góðu fyrirætlanirnar renna iit í sandinn við óreglu og
emmtanir. Og þá kemur aftur að þessu sama. Allir þessir
óknyttir og minni báttar afbrot eru yfirleitt unnin undir álirif-
]lln ófengis. Víst vilja þ eir bverfa frá villu síns vegar, en svo
þegar frjálsræði gefst til að velja og liafna, falla þeir fvrir
;‘kkusi og nýr vítabringur er Iiafinn.
Og fangelsismálunum telur ]>ú áfátt.
Fyrir alla muni verður að vinda bráðan bug að því að
j'eisa fangelsi, þar sem föngunum sé veittur sá aðbúnaður, að
®gt se að koma meira til móts við þarfir þeirra. Fangelsi á
1 a að vera betrunarhús. Sálfræðingar þyrftu að liafa meira
‘dskipti af málurn þeirra. Það er vafalaust, að oft mætti koma
Miiklu góðu til leiðar við betri skilyrði.
Þá er það fráleitt, að óbörðnuð ungmenni skuli þurfa að
usa við sama borð og þeir, sem eru gamalreyndir á afbrota-
r inum. Nú er kominn vísir að þeirri aðgreiningu með því að
1 eru oft sendir til afplánunar á Kvíabryggju, sem eru
ungir og óráðnir.
Og viðræður við tvo unga menn, sem unnið bafa óhappaverk,
P U kniri staðfesta þessi ummæli Valdemars. Annar þeirra
íJ^nar bvú að í svip skuli enginn bæla rúmið á móti honum,
1 a‘^ þoir vilja belzt ekki tala um annað en afbrot og göm-
Af |,ræ^®arverk og skuggaleg ævintýri með gömlum félögum“.
ósk UI .me^ drengjalegt upplit og þvala liönd á sér í svip þá
>eitasta að komast að Kvíabryggju, „þar sem eru ekki
Pe^ir rimlar fyrir gluggunum“.
f. ® ^okum segir Valdemar: „Ég gat þess áðan, að hér væri
il U | • O'rið illa með bækur, þó að lestur sé lielzta dægra-
° ln’ Hókakosturinn er því lítill og úr sér genginn. Engin bók
j I Pn en,s kart leikin og Biblían. Mér befur stundum dottið
111 a'^ þaÓ væri eins og tákn þess, bve ógæfumennirnir eru