Kirkjuritið - 01.04.1967, Blaðsíða 15

157
KIRKJURITIÐ
1 l'aö' eitt að heyra og lilýða, — refjalaust. Oss ber að liorf-
■Sl,1 au8u við' sérhverl boð með það efst í liuga að fullnægja
j . *’ lnnblásin anda Guðs og krafti, en um leið skjálfandi fyrir
lnnni stranga dómi. Oss er einnig skylt að’ meðtaka fyrirgefn-
• l!~u ekkunnar og þurrka burt úr liugskoti voru allar efasemd-
1 U*n stærð þeirrar gjafar.
Hve - V'
er urslit þessarar logstreitu verða. er ekki prédikunarefni.
stæðurnar verða ekki liugsaðar saman að rökrænum liætti,
s(° |ví Verður ekki í orðum fjallað um einingu þeirra eða sam-
j.» Endanlegt uppgjör fer fram á þeim vettvangi, þar sem
Ul trú hefur leyst lieilabrot vor af Iiólmi, þar sem titrandi
;i(!]íll'ta 11 V1® óframkvæmanleg verkefni ineð’ mátt Guðs að
d‘Ra, en áfellisdóminn vofandi yfir liöfð'i sér og fyrirgefn-
o 'n‘i að' bakhjarli, þar sem mótsögnunum sífelldlega lýstur
'l'i ]UU * nýrrl °n nýrri andrá æfilangrar baráttu. Þar mætast
b ” asetaingur, við'leitni og iðrun, von, ótti og trausl í sí-
' tÍleg' i verðandi. En úr þeim eldi munum vér um síðir bera
uin'1 ^ailsillna þráðu. Og blóm liennar springa út á landamær-
siið leyndardómsins, í hlíðum fjallsins, á binum bræðilega
liiil' Vl^ Elið biminsins, þar sem Kristur gengur fram, léttir
per l*1Ul auounl bins óverðuga þjóns og yfirþyrmir liann
Jtanulegri nærveru sinni.
s J 1Ulln íólfesla vor könnuð. Bjargið og sandurinn munu
sín, máttarviðir bússins munu reyndir til þrautar. Vér
að 'UlU ^01na fyrir lifanda Guð’, Iiinn lieilaga, sem ekki lætur
(|j, ' ! baeða. En í lionum getur einnig að líta þann kærleikans
ti| ■ lln’ sem ekki skirrist við að ómerkja sín eigin fyrirmæli
ý Css ad bjarga einu harðsvíruðu mannsbarni.
biii >essUln stað liæfir ekki að vera margorður. Við fótskör
8t; liesta býr lotningin óskipl í lijarta voru, samhljómur
ngandi ótta og dýpsta fagnaðar.
0e
b d v°rum vorum er lofgjörðin ein.
AMEN.