Kirkjuritið - 01.04.1967, Blaðsíða 35

^l^urpur Vilhjálmsson, HánefsstöSum:
Nútímaæska
^ er oí't talað um það í blöðum og útvarpi livað æskufólk
n,itíniaus sé glæsilegt og vel á sig komið, og líklegt til mikilla
nfreka. Það er líka stundum sagt frá því í blöðum og útvarpi
1 leskufólk nútímans varpi af sér glæsileik sínum og verði
ki líkt veluppöldum unglingum. Sem betur fer eru ekki all-
11 'ingliiigar sekir um það sem aflaga fer lijá þeim. Vissulega
er æskufólk nútímans glæsilegl, en það er ekkert séreinkenni
’HHíiiians. Unga fólkið liefur verið glæsilegt og vel af Guði
kert a öllum öldum. Hver kynslóð er báð ýmsum ytri og innri
j sueðunt, sem liafa úrslitaálirif á það livernig bún reynist í
‘H attunni við hin neikvæðu öfl, sem alltaf sitja urn manninn.
0 er ekki liinn ytri glæsileiki, sem ræður um framvindu
jaenningariimar heldur vitsmunir og djörfung kynslóðanna.
|, .,|°ski liverrar nýrrar kynslóðar byggist fyrst og fremst á sam-
agniu við eldri og víkjandi kynslóðina. Fordæmið sem for-
eld
Uin
'ar gefa börnum sínum er frumgróður, sá sem ræður niestu
I sannan glæsileik hverrar kynslóðar og þroskamöguleika
^eiinar. Nútíminn býður æskunni upp á skólagöngu og lær-
°nb seni ætlast er til að verði benni lykill að mentun og göf-
lku líferni. Þá er blutverk kirkjunnar ekki síður mikilvægt
lllnð tilliii til þess livers konar menning og manndómur þró-
lj Hieð æskufólkinu. Kirkjan hefur á öllum öldum verið sá
h’i'tiingarsteinn, sem menning livers tíma byggist á og trúar-
""dteringin sá siðferðisgrundvöllur, sem öll siðmenning hef-
* [ l^. rærur sínar til að rekja.
lögbundnu þjóðfélagi er stjórnarfarið virkasta aflið til
i „ Ullar þjóðlífsins og þá ekki sízt unga fólksins. Löggjafinn
Ur alla þætti mannlífsins í sínum liöndum og niótun allra
121Ulla ^lverrar þjóðar. Með tilkomu kristninnar og sérstak-