Kirkjuritið - 01.04.1967, Blaðsíða 48

190
KIRKJURITIÐ
Kvenfélagið gekkst tíéuni fyrir helztu ínenningarsanikoniuni, sem liahhi*
ar voru á Seyðisfiréi og á iniklar þakkir skilid fyrir það. Gekkst þa^
ni. a. fyrir fjölinörguin leiksýningum og skrautsýningum, og var Guðrún
jafnan leikstjóri. Var hún síóast vió undirhúning leiksýningar hálfnírseú
aó aldri.
Síöast en ekki sízl er vert aö ininnast slarfsenii Guðrúnar í þágu kirkj*
unnar, en þaö starf hennar er þess vert, að Kirkjuritiö varðveiti íiíif11
hennar og niinningu.
I'rá unga aldri söng hún í kirkjukór Seyðisfjarðarkirkju allt lil elH*
ára.
Henni dapraðist sýn á efri áruni svo mjög, að hún gat eigi lesið á bók-
Eigi að síð’ur liéll Guðrún áfram að syngja í kirkjunni ineðan henni var
gefin rödd, því að hún kunni fJesta sálma orðið utanliókar.
Hún átti sæti í sóknarnefnd alla niína prestskapartíð' á Seyðisfirði,
liafði setið þar mörg ár áður. Hún unni kirkjunni af heiluni hug og oft
lét liún kvenfélag sitt gefa henni góðar gjafir.
lélag hennar Jieiðraði liana því á níræðisafmæli liennar með því
gefa Seyðisfjarðarkirlíju kr. 25.000,00, seni er stofnfé að orgelsjóði. Félags‘
systur hennar vissu liug hennar og lcunnu að nieta að verðleikiun.
Guðrún var l^ona tápniikil, enda Jieilsugóð aila ævi. Hún var höfðing'
leg ásýnduni og liáttvís liefðarkona í allri franigöngu.
Lund hennar var létl og hún átti rílta lthnnigáfu, enda liéit liún til
liaga fiestum gamankvæðum, sem ort voru á Seyðisfirði um hennar dag11*
og mun það niikið safn. Jafnframt var hún alvörukona, lieil í trú og hcil .
í verlti.
Trú hennar var jafn sjálfsögð og Jíf og starf.
Guðrún var sæmd riddarakrossi hinnar íslenzku fálkaorðu árið 1942»
að allra kunnugra dómi að verðleikum. Hún var trú í þjónustu sinni
fágætlega vammlaus. Ung heyrði hún boð Guðs: „Vertu trú allt til dauða
og Guð niun gefa þér lífsins kórónu.66
Það heiðursmerki var henni dýrmætast, og í trú á það fyrirheit liW1
hún og starfaði.
Guð blessi niinningu hennar.
Helgisögn
I’ctla er ein sögnin af Marleini lielga. Dag nokkurn er hann hafdist viö >
klela sínutn, lieyrði hann einhvern kveiVja sér dyra. „Koindu inn,“ sagð*
Marteinn og inn gekk inaður inikill fyrir sér og drenibilátur, búinn koi1'
ungsskrúða. „Hver ert |iú?“ spurði inunkurinn. „Ég cr Kristur!“ svarað1
ókunni maðurinn. Lengi horfði Marteinn undrandi og íhugandi á þenita11
kynlega gest, hvessti síðan á hann augun og spurði: „Hvar eru þá nagla'
förin?“ Þá vatt koinumaður, sem var sjálfur myrkrahöfðinginn, sér sitar-
lega við og skundaði leiðar sinnar.