Kirkjuritið - 01.05.1967, Blaðsíða 27

Bæn
Vefðu sál rnína
vorilmi,
frá grasi sem grœr
upp af gömlum minningum.
Lát Ijós augna minna
leita þess dýpsta
er sálin þráir.
Sól sígur,
sofnar dagur,
drýpur dögg.
Vonir sem vakna
veröa skammlífar.
Hönd, sem var hlý
lmígur að moldu.
1 eilífri þögn
er hin mikla kyrrS.
Ó, sendu nú sól,
■— áSur síga nátir, —
eitt hlessaS bros
og breiddu yfir rúmiS.
Sigríður Björnsdóttir
frá Miklabæ.