Kirkjuritið - 01.02.1968, Síða 4

50
KIRKJURITIÐ
Ferðabænarinnar er því engu síður þörf nú en fyrr. Við
livert fótmál erum vér minnt á það, að ekkert er öruggt. Enn
erum vér eins og strá í háskalegum lieimi, og störum beint í
myrkur, ef vér ekki biðjum og treystum æðra mætti en voruni
eigin.
Homo viator
Mennirnir eru ferðalangar á vegum eilífðarinnar. Aldrei finna
þeir það betur, en þegar þeir standa á einhverjum tímamótum
lífsins. Þegar hvert ár líður að lokum, verður oss það ljóst,
að vegferð vor í þessum heimi styttist óðum. Öll stöndum vér
feti nær eilífðinni nú en vér stóðum við síðustu áramót. Og
þó að enginn geti verið viss um að hfa til næsta dags, þá er
það að minnsta kosti víst, að þeir sem komnir eru yfir miðjan
aldur geta naumast átt eftir mörg áramót ólifuð. Þetta er
umhugsunarefnið. mikla á öllum tímamótum, og það hlýtur að
leiða liugann að öðru:
Til livers verjurn vér tímanum, liinum hverfandi dögum,
sem aldrei koma aftur?
Notuðum vér þá vel? Gátum vér ekki gert betur? Reyndum
vér að gleðja þá, sem voru á veginum með oss? eða vorum
vér þeim til leiðinda og skapraunar með alls konar smámuna-
sömu nöldri og ástæðulausum illindum? Reyndum vér að læra
eittlivað og verða svolítið skárri menn í dag en vér vorum í
gær?
Vera má að réttara væri að líta á málið frá annarri hlið,
því að varasamt er að liugsa of mikið um sjálfan sig, jafnvel
þó að það sé gert á þemian liátt. Segjum lieldur:
Finnuin vér svolítið meira til með öðrum, eftir því sem
árin líða? Verður oss það ljósara, að þeir eru bluti af oss og
vér af þeim?
Þetta finnum vér glöggt, þegar um nánustu ástvini er að
ræða, eiginmenn eða konur og börn. En þegar meistarinn
segir, að menn eigi að elska náungann eins og sjálfan sig, nær
það boðorð miklu lengra, svo að flestum finnst það ef til vill
ná svo langt, að það nái engri átt, það sé öllum um megn.
Geta vor er takmörkuð. Mun þó ekki alla gleði vera að finna
á þessari leið? Hver finnur til erfiðisins, þegar vér vinnum
fyrir þá, sem vér elskum?