Kirkjuritið - 01.02.1968, Blaðsíða 6

52
KIRKJURITIÐ
Menn lianga í gömlum venjum og skoðunum einfaldlega vegna
þess, að þeir liafa ekki djörfung eða þrek, gáfur eða ímynd-
unarafl, til að breyta um og reyna eittlivað nýtt. Svo lialda
þeir dauðalialdi í það gamla og gera dyggð úr því að stein-
renna.
Kona Lots
En lífið, liið eilífa líf, er einmitt fólgið í hinu, að staðnæmast
ekki, liætta ekki að vaxa, verða ekki að steingervingi eins og
kona Lots. Já, livers vegna varð hún að steini, eins og tröllin
í þjóðsögum okkar, er þau sáu skímu af nýjum degi? Hún
varð að steini, af því að hún leit til baka, sá eftir liinni
brennandi borg spillingarinnar, sem Drottinn vildi frelsa liana
frá. Hún vildi lifa í fortíðinni, lialda áfram sínum vondu
venjum. Hún var lirædd við bið nýja eins og nátt-tröllin við
ljós dagsins, sem boðar nýtt tækifæri og nýtt líf. Draugarnir
óttast ljósið, af því að liugur þeirra er bundinn við jarðlífið,
sem liðið er. Þeir liorfa aftur en ekki fram. Stöðnunin er sá
eini dauði, sem til er.
Og hvernig getum vér komizt bjá því að verða að lokum
dauðleið á því lífi, sein alltaf lijakkar í sama farinu? Að
vinna sömu verkin ár eftir ár, hugsa sömu liugsanirnar, lesa
sömu blöðin, láta sér sárna, ef einliver liefur á móti vorri
uppáhalds-kreddu, fara á skemmtanir, sem allar eru bver
annarri líkar: Er þetta ekki lífið fyrir flestum?
En Guði sé lof, að vér deyjum frá þessu flestir saddir líf-
daga!
Storknunin
Höfum vér veitt því atliygli, hvernig tíminn fer með oss?
Vér verðum að steini eins og kona Lots. 1 flugastraumi tím-
ans tökum vér smám saman breytingum, sem skráðar eru
jafnóðum á ásjónur vorar. Með hverju ári sem líður nær svip-
mótið smám saman meiri festu.
En, Guð minn góður, sú festa er stundum óliugnanleg!
Sjáið livernig liinir blíðu og mjúku andlitsdrættir barnsins
stirðna með árunum og verða liarðari, grimmari og stunduin
jafnvel illúðlegir. Sum andlit eru eins og opin bók um mis-
lieppnuð líf. Þau eru smán saman að liarðna unz þau verða