Kirkjuritið - 01.02.1968, Síða 11

KIRKJURITIÐ
57
Frá því síAIa sumars fyrir liálfu öðru ári, er Þórarinn Björns-
s°n varð liættulega veikur, höfðum við beðið milli vonar og
°Þa um heilsu hans. Það glæddust vonir, er við sáum hann
glaðan og liressan. Við mættum lionum þannig á förnum
Vegi, er hann gekk sér til heilsubótar. Svo kom hann að starfi.
^etta gaf okkur til ky nna að batinn væri varanlegur. Þórarinn
llafði um ævina verið lieilsugóður. — Hann náði enn settu
^iarki, og tók vonglaður móti sigri lífsins.
En nú voru þáttaskilin stóru á næsta leiti, og þar varð eigi
E’anihjá komizt. Staðreyndin var honum ljós, að hinzta stund-
*n varð eigi umflúin. — Þó var það lífið, en ekki dauðinn,
Setn kallaði á hann til æviloka.
þessum þætti lífsreynslunnar vék hann í fyrsta skiptið,
sem hann stóð liér á þessum stað við skólauppsögn, — þegar
eigi var lengur nægilegt húsrými í skólanum sjálfum. — Hann
|alaði um lífsbaráttuna, hvað hún gæti verið erfið og tvísýn. —
iann sagði, að það væri líkt og lífið virtist ætla að sigrast á
°kkur veiku mönnunum. Svo bætti hann við: Þá er það að-
eills eitt, sem gagnar, að gefast ekki upp.
Öauðinn gat tekið hann frá okkur, en Þórarinn Björnsson
Sat ekki gefizt upp við það, sem hann var kallaður til. -—