Kirkjuritið - 01.02.1968, Síða 44

90
KIRKJURITIÐ
Börnin voru öll á einu máli um að mér mundi líSa vel
hér á elliheimilinu. Það er annað en útlátalaust að hafa gamla
móður og ömmu á heimilinu. Og svo allt umstangið sem það
liefur í för með sér.
Það er hollt að hugsa um það.
„Þér líður vel, mamma, sagði Sveinn, það amar ekkert að
þér.“
Það er satt, mér líður vel að öllu leyti, ég fæ nóg að borða,
ég hef lierbergi fyrir mig, en ég er ekki glöð í sinni. Ég hugsa
um börnin mín og barnabörnin — ég á níu barnabörn, en þau
stíga aldrei fæti sínum liér inn fyrir dyr. Hverju skiptir
þau eldgömul amma á elliheimili?
BráSum á að borða og þá maula ég miðdagsmatinn minn
liér ein við borðið.
Og ég liugsa um börnin mín og fimm tengdabörn og níu
barnabörn.
Ég er gömul og gleymd og snauð.
Grár og ömurlegur liúsveggur er það eina, sem ég sé út
um gluggann. Nema ég standi við bann, þá sé ég gráa og
óyndislega götu.
(G. Á. íslenzkaði) •
Gömul vísa
Þykist Iirað'ur margur maður
til máls og vizku greina,
ef orðin stinn eða átökin
aldrei þarf að reyna.