Kirkjuritið - 01.05.1969, Síða 11

KIRXJURITIÐ
201
Neisti Guðs líknsemdar ljómandi skær
lífinu beztan er unaðinn fær,
móðurást blíðasta, bömunum liáð,
blessi þig jafnan og efli þitt ráð
Guð, sem að ávöxtinn gefnr.
Það þekkja margir söguna af Moniku, þegar liún grét yfir
afvegaleiddum syni sínum. — Hann hafði ungur villzt og ekki
f"ndið fótum sínum forráð, og það snerti liinn viðkvæma
streng í brjósti ástríkrar móður. — Hún fylgdi lionum eftir frá
ströud Norður-Afríku til Italíu, — og sonur liennar varð liinn
mikli kirkjnfaðir Ágústínus. —
Þegar móðirin gat ekki lengur afborið harm sinn í liljóði,
*ér liún til sálusorgara síns og sagði honum raunir sínar, og þá
Var það, sem hún fékk að heyra hin huggunarríku orð, sem áttu
oftir að rætast svo blessunarlega: „Það getur ekki verið, að sá
sonur glatist, sem kostað hefir svona mörg tár.“
Hvert tár er bæn, þó að sá, sem tárfellir liafi ekki hugmynd
Uln, að liann er að biðja. — „Drottinn telur tárin mín,“ — sagði
skáldið.
Þó að samúðin sé mikil bjá móður, sem gleymir sér í gleði
°g börmum barna sinna, ■— er þetta sá kristni strengur sem
Sengur í gegn um bjarta þess manns, sem á liugarfar Jesú. —
jljukrunarkona var að gera að sárum sjúklings, sem bafði þann
Jota ávana að tvinna saman ljót orð. — Hiin bafði oft minnzt
‘l lletta, eu maðurinn gerði gys að henni og lét sér ekki segjast.
Eitt sinn, er bún var að skipta um umbúðir hans, — þá liélt
laim uppteknum bætti. - - Hjúkrunarkonan sagði ekkert, en
j>ao féll tár af auga liennar niður á livítar umbúðirnar. — Eftir
|'°ssu tók maðurinn og Iirökk við. — Og síðan gerðist það, að
'anii gætti tungu sinnar. —
Skyldi
vera þörf á því að predika sannið, svo sjálfsagt sem
bað
16 á
er5 að menn sýni liver öðrum tillitssemi? — Eitt svar gaf
ara unglingur og sagði:
I3ó menning dýrt sé metin og markið djarft og liátt
er ennþá margt að meini og margur sem á bágt.
°g víða er dauft og dapurt og dinnnt og liljótt í rann
Ef þú átt ferð þar frambjá, forsmáðu1 ei aumingjann.